വേരറ്റുപോകുന്ന സസ്യങ്ങള്‍

(തേജസ് പത്രത്തില്‍ ഒക്ടോബര്‍ 2010 ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനം.)

ലോകത്തെ സസ്യങ്ങളില്‍ ഇരുപതു് ശതമാനത്തിലധികം വംശനാശം നേരിടുന്നു എന്നു് ഒരു പഠനം വ്യക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു. ലണ്ടനിലെ ക്യൂ (Kew) എന്ന സ്ഥലത്തുള്ള റോയല്‍ ബൊട്ടാണിക് ഗാര്‍ഡന്‍ നേതൃത്വം നല്‍കിയ ഈ പഠനത്തില്‍ ലണ്ടനിലെ നാച്ചുറല്‍ ഹിസറ്ററി മ്യൂസിയവും ഇന്റര്‍നാഷണല്‍ യൂണിയന്‍ ഫോര്‍ ദ കണ്‍സര്‍വേഷന്‍ ഓഫ് നേച്ചറും (International Union for the Conservation of Nature, IUCN) പങ്കെടുത്തിരുന്നു.

പരിണാമത്തിന്റെ വിവിധ ഘട്ടങ്ങളില്‍ പല ജന്തുക്കളും സസ്യങ്ങളും വംശനാശത്തിനു് വിധേയമായിട്ടുണ്ടു്. പരിണാമത്തിന്റെ ഫലമായി സ്വാഭാവികമായി ഉണ്ടായതും ചിലപ്പോഴൊക്കെ കാലാവസ്ഥയില്‍ വന്ന മാറ്റങ്ങളുടെ ഫലമായി ഉണ്ടായതുമാണു് ഈ വംശനാശം. ഭൂമിയില്‍ എല്ലാക്കാലത്തും ഉണ്ടായിരുന്ന സസ്യങ്ങളും ജന്തുക്കളും ചേര്‍ത്തുവച്ചാല്‍ അതിന്റെ ഏതാണ്ടു് 99 ശതമാനവും ഇല്ലാതായിട്ടുണ്ടു് എന്നു് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇങ്ങനെ വംശനാശം നേരിട്ട മൃഗങ്ങളില്‍ ഒരുപക്ഷെ ഏറ്റവും പ്രസിദ്ധം ദിനോസാറുകളായിരിക്കും. എന്നാല്‍ തീര്‍ച്ചയായും അവ മാത്രമല്ല. പല ജന്തുവര്‍ഗങ്ങളും സസ്യങ്ങളും ഇതുപോലെ വേരറ്റു പോയിട്ടുണ്ടു്. ഉദാഹരണമായി, മനുഷ്യന്‍ ഉത്ഭവിക്കുന്നതിനു് മുമ്പു് ഉണ്ടായിരുന്ന, മനുഷ്യനെപ്പോലെയുള്ള നിയാന്‍ഡര്‍ത്താല്‍ മനുഷ്യന്‍ (Neanderthal Man) എന്ന പേരിലറിയപ്പെടുന്ന ഹോമോ നിയാന്‍ഡര്‍ത്താലെന്‍സിസ് (Homo neanderthalensis) ഇങ്ങനെ വംശനാശം വന്നുപോയ ജന്തുവര്‍ഗമാണു്. മനുഷ്യനുമായി മത്സരിച്ചു് നിലനില്‍ക്കാനാവാതെയായിരിക്കണം ആ ജീവിവര്‍ഗം നശിച്ചുപോയതു്.

മേല്പറഞ്ഞ വംശനാശം പക്ഷെ വളരെ സാവധാനത്തിലാണു് നടന്നതു്. എന്നാല്‍ അപൂര്‍വ്വമായി അനേകം ജീവിവര്‍ഗങ്ങളുടെ വംശനാശം ചെറിയ കാലയളവില്‍ നടന്നതായി തെളിവുണ്ടു്. ഏതാണ്ടു് ആറര കോടി വര്‍ഷം മുമ്പു് ദിനോസാറുകള്‍ ഇല്ലാതെയായതു് ഇത്തരമൊരു സംഭവമായിരുന്നു. അന്നു് നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന ജൈവരൂപങ്ങളില്‍ അമ്പതു് ശതമാനത്തോളം ഇല്ലാതെയായി എന്നു് ഗവേഷകര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഏതാണ്ടു് ഇരുപത്തഞ്ചു് കോടി വര്‍ഷം മുമ്പു് (ഭൂഖണ്ഡങ്ങളെല്ലാം ഒന്നിച്ചു ചേര്‍ന്നു് കിടന്നിരുന്ന കാലത്തു്) ഉണ്ടായ സംഭവമാവണം ഒരുപക്ഷെ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ജീവിവര്‍ഗങ്ങളുടെ നാശത്തിനു് കാരണമായതു്. അന്നു് കടലിലെ ഏതാണ്ടു് 90 ശതമാനവും കരയിലെ ഏതാണ്ടു് 70 ശതമാനവും ജീവികള്‍ വേരറ്റു പോയി എന്നു് കരുതപ്പെടുന്നു. ഒരു ഉല്‍ക്കയോ വാല്‍നക്ഷത്രമോ ഭൂമിയുമായി കൂട്ടിയിടിച്ചതിന്റെ ഫലമായിരിക്കാം ഇതു്.

ഒരു ജീവിവര്‍ഗത്തില്‍ ഏതാനും വ്യക്തികള്‍ മാത്രം അവശേഷിക്കുമ്പോള്‍ ആ വര്‍ഗത്തിനു് പുനരുല്പാദനത്തിലൂടെ നിലനില്‍ക്കാന്‍ സാധ്യമല്ലാത്ത സ്ഥിതി എത്താം. അപ്പോള്‍ത്തന്നെ അതിന്റെ വംശനാശം ഉറപ്പായിക്കഴിഞ്ഞു. എന്നാല്‍ ആ വര്‍ഗത്തിലെ അവസാനത്തെ വ്യക്തിയുടെ മരണത്തോടെ മാത്രമാണു് വംശനാശം സംഭവിച്ചതായി കണക്കാക്കുന്നതു്. ഇങ്ങനെ വംശനാശം സംഭവിച്ചതായി പ്രഖ്യാപിച്ച ചില ജന്തുക്കളെ പിന്നീടു് കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ടു്. ഒരു വസ്തു കണ്ടിട്ടില്ല എന്നതുകൊണ്ടു് അങ്ങനെയൊന്നില്ല എന്നു കണക്കാക്കാനാവില്ലല്ലോ. എന്നാല്‍ പിന്നീടു് കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ജൈവരൂപങ്ങളും നിരവധിയാണു്. ഇന്നത്തെ അറിവിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലേ നമുക്കു് സംസാരിക്കാനാകൂ.

ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഹ്രസ്വകാലംകൊണ്ടു് നിരവധി ചെടികളും മൃഗങ്ങളും വംശനാശം നേരിട്ട സംഭവങ്ങളുണ്ടായിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ദീര്‍ഘകാലാടിസ്ഥാനത്തില്‍ നോക്കിയാല്‍ വംശനാശം വളരെ സാവധാനത്തിലാണു് മുമ്പൊക്കെ സംഭവിച്ചിരുതു് എന്നു് കാണാം. എന്നാല്‍ മനുഷ്യന്‍ ഉത്ഭവിച്ചതിനു ശേഷമുള്ള കാര്യം അങ്ങനെയല്ല -- വിശേഷിച്ചു് സാങ്കേതികമായു സാമ്പത്തികമായും ഉയര്‍ന്നു തുടങ്ങിയതിനു് ശേഷം. ഏതാണ്ടു് പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടു മുതല്‍ മൃഗങ്ങളുടെയും സസ്യങ്ങളുടെയും വംശനാശം വളരെ വേഗത്തില്‍ സംഭവിച്ചുതുടങ്ങി എന്നാണു് സൂചന. പലപ്പോഴും മനുഷ്യന്റെ അത്യാര്‍ത്തി തന്നെയായിരുന്നു അതിനു് കാരണം. മൌറീഷ്യസില്‍ കണ്ടുവന്നിരുന്ന ഡോഡൊ എന്ന മൃഗം ഇതിനു് നല്ല ഉദാഹരണമാണു്. കണ്ടാല്‍ ഏതാണ്ടു് കോഴിയെപ്പോലെയിരിക്കുന്ന, പറക്കാനാവാത്ത, മൃഗമായിരുന്നു ഡോഡൊ. അതിനെ ഭക്ഷിക്കുന്ന മൃഗങ്ങളില്ലാത്ത പരിസ്ഥിതിയില്‍ ജീവിക്കുന്നതിനാല്‍ മനുഷ്യരെ കണ്ടാല്‍ പേടിച്ചോടാത്ത, താത്പര്യത്തോടെ അടുത്തു വരുന്ന പ്രകൃതമായിരുന്നു അതിന്റേതു്. പറക്കാനുള്ള ശേഷി ഇല്ലാതിരുന്നതിനാല്‍ അതിനു് പെട്ടെന്നു് രക്ഷപ്പെടാനും ആവില്ലായിരുന്നു. ഈ പ്രത്യേകതകള്‍ മുതലെടുത്തു് മനുഷ്യര്‍ ഡോഡൊയെ ധാരാളം കൊന്നു് തിന്നു. അതിന്റെ ഇറച്ചിയ്ക്കു് വലിയ രുചിയില്ല എന്നാണു് രേഖകള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നതെങ്കിലും മനുഷ്യന്‍ അതിനെ ജീവിക്കാന്‍ അനുവദിച്ചില്ല. പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭകാലത്തെപ്പഴോ ആയിരിക്കണം അവസാനത്തെ ഒരു ഡോഡൊയെ വധിച്ചതു് എന്നു് കരുതപ്പെടുന്നു. ചരിത്രരേഖയുള്ള ആദ്യത്തെ വംശനാശം എന്ന നിലയ്ക്കു് ഡോഡൊ പ്രശസ്തമായി. അങ്ങനെയാണു് "ഡോഡൊയെപ്പോലെ ചത്ത" (Dead as a Dodo), "ഡോഡൊയുടെ വഴിയേ പോകുക" (to go the way of the Dodo) തുടങ്ങിയ പ്രയോഗങ്ങള്‍ നിലവില്‍ വന്നതു്. വംശനാശത്തിന്റെ ചിഹ്നമായിരിക്കുകയാണു് ഇന്നു് ഡോഡൊ. %http://en.wikipedia.org/wiki/Dodo#Extinction

ചരിത്രാതീത കാലത്തു് നൂറു വര്‍ഷംകൊണ്ടു് ആയിരം സ്പീഷീസില്‍ ഒന്നില്‍ താഴെ മാത്രമാണു് വംശനാശം നേരിട്ടിരുന്നതു് എന്നു് കണക്കുകള്‍ കാണിക്കുന്നു. %http://maps.grida.no/go/graphic/species-extinction-rates
അതിന്റെ നൂറിരട്ടിയാണു് ഇപ്പോഴത്തെ നിരക്കു് -- ഒരു നൂറ്റാണ്ടുകൊണ്ടു് ആയിരത്തില്‍ നൂറു് സ്പീഷീസ്. ഇവയില്‍ പ്രധാനമായിട്ടുള്ളതു് മൃഗങ്ങളാണു്. വിശേഷിച്ചു് ഉഭയജീവികള്‍. പക്ഷികളുടെയും സസ്തനജീവികളുടെയും വംശനാശം അത്രതന്നെയില്ല. എന്നാല്‍ സസ്തനജീവികളുടെ വംശനാശത്തിന്റെ കണക്കുകള്‍ ഒരുപക്ഷെ വളരെ കൃത്യമായിരിക്കില്ല എന്നു് സൂചനകളുണ്ടു്. വംശനാശം സംഭവിച്ചു എന്നു് കരുതിയിരുന്ന ചില ജന്തുക്കളെ പിന്നീടു് കണ്ടെത്തിയതായി വല്ലപ്പോഴും വാര്‍ത്ത വരാറുമുണ്ടു്. ഒരുപക്ഷെ വംശനാശത്തിന്റെ എല്ലാ കണക്കുകളിലും ഈയൊരു ചെറിയ സംശയമുണ്ടാകാം. എങ്കിലും വലിയതോതില്‍ ജീവജാലങ്ങള്‍ ഇല്ലാതാകുന്നു എന്ന കാര്യത്തില്‍ സംശയമൊന്നുമില്ല. സസ്യങ്ങളുടെ വംശനാശം താരതമ്യേന കുറവാണു് എന്നായിരുന്നു ഇതുവരെയുള്ള വിശ്വാസം. ആ വിശ്വാസത്തെ മാറ്റിമറിച്ചതാണു് ഇപ്പോഴത്തെ കണ്ടുപിടിത്തം.

ക്യൂ ഗാര്‍ഡന്‍സ് \eng(Kew Gardens) \mal എന്നറിയപ്പെടുന്ന ക്യൂവിലെ റോയല്‍ ബൊട്ടാണിക് ഗാര്‍ഡനാണു് പഠനത്തിനു് നേതൃത്വം നല്‍കിയതു്. ലോകത്തിലുണ്ടെന്നു് കരുതപ്പെടുന്ന 3,80,000 തരം സസ്യങ്ങളുടെ വംശനാശത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഏറ്റവും വിശദമായ പഠനമാണു് ഇതു് എന്നാണു് ക്യൂ ഗാര്‍ഡന്‍സിന്റെ ഡയറക്‌ടര്‍ സ്റ്റീഫന്‍ ഹോപ്പര്‍ \eng(Stephen Hopper) \mal പറഞ്ഞതു്. ``ഞങ്ങള്‍ക്കുണ്ടായിരുന്ന സംശയം ഉറപ്പിക്കുന്നതാണു് ഈ കണ്ടുപിടിത്തം'' എന്നദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. മനുഷ്യരുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ മൂലം ചെടികളുടെ ആവാസവ്യവസ്ഥ നഷ്ടപ്പെടുകയും അങ്ങനെ അനേകം സസ്യങ്ങള്‍ വംശനാശം നേരിടുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്നു് പലര്‍ക്കും സംശയമുണ്ടായിരുന്നു. മൃഗങ്ങളുടെ അത്ര തന്നെ സസ്യങ്ങളും വംശനാശം നേരിടുന്നുണ്ടു് എന്നു് ഈ പഠനം സൂചിപ്പിക്കുന്നു. വംശനാശം നേരിടുന്ന ജീവജാലങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കാനായുള്ള ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ ബയോഡൈവേഴ്സിറ്റി കണ്‍വെന്‍ഷന്‍ ഒക്‌ടോബര്‍ 18 മുതല്‍ 29 വരെയുള്ള തീയതികളില്‍ ജപ്പാനിലെ നഗോയയില്‍ സമ്മേളിക്കാനിരിക്കെയാണു് ഈ കണ്ടെത്തല്‍ ഉണ്ടായതു് എന്നതു് പ്രസക്തമാണു്.

സസ്യങ്ങളുടെയും മൃഗങ്ങളുടെയും കാര്യത്തില്‍ വളരെ സമ്പന്നമായ ഒരു പ്രദേശമാണു് നമ്മുടെ പശ്ചിമഘട്ടം. ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവുമധികം ജൈവവൈവിധ്യമുള്ള പത്തു് പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഒന്നാണിതു്. ഇവിടെ ഏതാണ്ടു് 5,000 തരം പൂച്ചെടികളും 508 തരം പക്ഷികളും 139 ഇനം സസ്തനജീവികളും 179 തരത്തില്‍പ്പെട്ട ഉഭയജീവികളും ഉണ്ടെന്നാണു് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നതു്. നമ്മളിതുവരെ കണ്ടെത്തിയിട്ടില്ലാത്ത സസ്യങ്ങളും മറ്റും ഉണ്ടായിരിക്കാമെന്നതുകൊണ്ടു് മേല്പറഞ്ഞതു് ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ കണക്കാവാനേ തരമുള്ളൂ. എന്നാല്‍ ഇവയില്‍ തന്നെ 325 എണ്ണം വംശനാശത്തിന്റെ ഭീഷണിയിലാണു് എന്നറിയുന്നതു് സന്തോഷമുണ്ടാക്കുന്ന കാര്യമല്ല.

എല്ലാത്തരം ജീവനും അടിസ്ഥാനം സസ്യങ്ങളാണു്. വായു, ജലം, സൂര്യപ്രകാശം തുടങ്ങിയവയില്‍നിന്നു് ഭക്ഷണം നിര്‍മ്മിക്കാന്‍ കഴിയുന്നതു് സസ്യങ്ങള്‍ക്കു് മാത്രമാണു്. മറ്റെല്ലാ ജൈവരൂപങ്ങളും നിലനില്‍ക്കുന്നതുതന്നെ സസ്യങ്ങളുടെ സഹായത്തോടെയാണു്. മറിച്ചു് പല സസ്യങ്ങളും പരാഗണത്തിനും മറ്റുമായി ചില പക്ഷിമൃഗാദികളെ ആശ്രയിക്കുന്നുമുണ്ടു്. മാത്രമല്ല, എല്ലാ ജൈവരൂപങ്ങളും നേരിട്ടോ അല്ലാതെയോ മറ്റു ജൈവരൂപങ്ങളെ ആശ്രയിച്ചാണു് നിലനില്‍ക്കുന്നതു്. മനുഷ്യന്റെ കാര്യത്തിലാണെങ്കില്‍ ഭക്ഷണത്തിനു് മാത്രമല്ല മരുന്നുകള്‍ക്കും തടിയ്ക്കും വിറകിനും എല്ലാം സസ്യങ്ങള്‍ ആവശ്യമാണു്. ഇപ്പോള്‍ തന്നെ ആയുര്‍വേദ ഔഷധങ്ങള്‍ തയാറാക്കാന്‍ വേണ്ട പല സസ്യങ്ങളും ലഭിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാണു്. തത്‌ഫലമായി ആയുര്‍വേദ മരുന്നുകളുടെ ഗുണനിലവാരം ഉറപ്പിക്കാനും ബുദ്ധിമുട്ടാണു്. ഇതെല്ലാംകൊണ്ടു് എല്ലാ തരം സസ്യങ്ങളും നിലനില്‍ക്കേണ്ടതു് മനുഷ്യനു് അത്യാവശ്യമാണു്.

നമ്മള്‍ വികസനത്തിനുവേണ്ടി പരക്കംപായുമ്പോള്‍ മറന്നുപോകുന്ന വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു കാര്യമാണു് നമ്മുടെ ആവാസവ്യവസ്ഥയുടെ ആരോഗ്യം.

(ഈ ലേഖനം ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് \eng by-sa \mal ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.)

പരസ്പരം സഹായിക്കുന്ന ബാക്‌ടീരിയ

((തേജസ് എന്ന പത്രത്തില്‍ സെപ്റ്റംബര്‍ 2010ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനം)

ആന്റിബയോട്ടിക് മരുന്നുകളെ ചെറുത്തു നില്‍ക്കുന്ന രോഗാണുക്കള്‍ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്കു് ചര്‍ച്ചാവിഷയമാകാറുണ്ടല്ലോ. പല മരുന്നുകളെയും ചെറുത്തു നില്‍ക്കാന്‍ ശേഷിയുള്ള `സൂപ്പര്‍ ബഗ്ഗു'കളും ഇപ്പോള്‍ നമ്മെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നു. ഈ സാഹചര്യത്തിലാണു് മരുന്നുകളെ ചെറുക്കാന്‍ കഴിവുള്ള ബാക്ടീരിയകള്‍ ആ കഴിവില്ലാത്ത തങ്ങളുടെ സഹോദരങ്ങളെ സഹായിക്കുന്നുണ്ടു് എന്നു് ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നതു്. അമേരിക്കയില്‍ മേരിലാന്‍ഡിലെ ചെവി ചേസ് എന്ന സ്ഥലത്തുള്ള ഹവാര്‍ഡ് ഹ്യൂസ് (Harvard Hughes) മെഡിക്കല്‍ ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിലാണു് ഈ അത്ഭുതകരമായ കണ്ടുപിടിത്തം നടത്തിയിരിക്കുന്നതു്. സെപ്റ്റംബര്‍ 2ലെ നേച്ചര്‍ \eng(Nature) \mal എന്ന പേരെടുത്ത ശാസ്ത്രവാരികയിലാണു് ഇതിനെക്കുറിച്ചുള്ള റിപ്പോര്‍ട്ടു് വന്നിരിക്കുന്നതു്. എന്തൊക്കയായിരിക്കാം ഇതു് സൂചിപ്പിക്കുന്നതു്? നമുക്കൊരു വിശകലനം നടത്താം.

മരുന്നുകളെ ചെറുത്തുനില്‍ക്കുന്ന രോഗാണുക്കളെപ്പറ്റി നമ്മുടെയിടയില്‍ വേണ്ടത്ര ധാരണയുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല. ഒരു തരത്തില്‍പ്പെട്ട രോഗാണുക്കള്‍ക്കു് ഒരു മരുന്നിനെ ചെറുത്തുനില്‍ക്കാനുള്ള ശേഷി ഉണ്ടാകുമ്പോള്‍ ആ മരുന്നു് ആ പ്രത്യേകതരം രോഗാണുവിനെതിരെ ഫലപ്രദമല്ലാതാകുകയാണു്. പിന്നീടു് അതുണ്ടാക്കുന്ന രോഗം മറ്റൊരു മരുന്നുകൊണ്ടു് മാത്രമെ ചികിത്സിക്കാനാകൂ. ഇങ്ങനെ നമുക്കിന്നറിയാവുന്ന പല മരുന്നുകളും ഉപയോഗശൂന്യമായിട്ടുണ്ടു്. തുടര്‍ച്ചയായി പുതിയ മരുന്നുകള്‍ കണ്ടെത്തേണ്ട സാഹചര്യമാണു് ഇപ്പോഴുള്ളതു്. ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഇതു് പരിണാമത്തിന്റെ ഉദാഹരണമാണു്. A എന്ന മരുന്നു കഴിക്കുന്ന രോഗിയുടെ ശരീരത്തിലുള്ള രോഗാണുക്കളില്‍ മിക്കതിനെയും മരുന്നു് നശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാകാം. രോഗം ഭേദമായിട്ടുമുണ്ടാവാം. എന്നാല്‍ ഏതാനും ചില രോഗാണുക്കള്‍, അവയുടെ ജെനറ്റിക് സവിശേഷത കാരണം, മരുന്നിനു് നശിപ്പിക്കാനാവാതെ അവശേഷിക്കാനൊരു ചെറിയ സാദ്ധ്യതയുണ്ടു്. അത്തരം രോഗാണുക്കള്‍ക്കു് വളരാനുള്ള സാഹചര്യം ലഭിച്ചാല്‍ അവയെ നശിപ്പിക്കാന്‍ A എന്ന മരുന്നിനു് ആവില്ല. അപ്പോള്‍ B എന്ന മറ്റൊരു മരുന്നു് വേണ്ടിവരുന്നു. പരിണാമം സംഭവിക്കുന്നതു് ഇതേ രീതിയിലാണു്. സാഹചര്യത്തില്‍ മാറ്റമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ സമൂഹത്തിലെ ചില വ്യക്തികള്‍ക്കു് അവിടെ ജീവിക്കാനുള്ള ശേഷിയുണ്ടാകും, ചിലര്‍ക്കു് അതുണ്ടാവില്ല. ആദ്യത്തെ കൂട്ടരുടെ സന്തതി പരമ്പര തഴച്ചുവളരും, മറ്റുള്ളവരുടേതു് നശിക്കും. ഇങ്ങനെ പല മാറ്റങ്ങളുണ്ടാകുമ്പോള്‍ അതൊരു പുതിയ ജന്തുവര്‍ഗമായി പരിണമിക്കാം.

രോഗാണുക്കള്‍ക്കു് മരുന്നിനെ ചെറുത്തുനില്‍ക്കാനുള്ള ശേഷി ഉണ്ടാക്കുന്നതില്‍ മനുഷ്യര്‍തന്നെ ഒരു പങ്കു് വഹിച്ചിട്ടുണ്ടു്. ഏതെങ്കിലുമൊരു ആന്റിബയോട്ടിക് കഴിച്ചു തുടങ്ങിയാല്‍ രക്തത്തിലുള്ള അതിന്റെ അളവു് കുറച്ചു ദിവസത്തേക്കു് ഒരു നിശ്ചിത നിലയില്‍ കുറയാതിരിക്കേണ്ടതു് ആവശ്യമാണു്. എങ്കിലേ രോഗാണുക്കള്‍ പൂര്‍ണ്ണമായി നശിക്കുകയുള്ളൂ. ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞ അത്രയും ദിവസം കൃത്യമായി മരുന്നു് കഴിച്ചില്ലെങ്കില്‍ രോഗാണുക്കള്‍ ശരീരത്തില്‍ അവശേഷിക്കാനുള്ള സാദ്ധ്യത ഏറെയാണു്. അങ്ങനെ അവശേഷിക്കുന്നവ ആ മരുന്നിനെ പ്രതിരോധിക്കാനുള്ള ശേഷി നേടിയിരിക്കാനും സാദ്ധ്യതയുണ്ടു്. അതുകൊണ്ടു് അഞ്ചു ദിവസം കഴിക്കണം എന്നു് ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞാല്‍ രോഗം ഭേദമായതായി നമുക്കു് തോന്നിയാലും അത്രയും ദിവസംതന്നെ കഴിക്കേണ്ടതുണ്ടു്. ഇതു് പലപ്പോഴും പല രോഗികളും ചെയ്യാറില്ല. മരുന്നു് ഏശാത്ത രോഗാണുക്കള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു മാര്‍ഗം ഇതാണത്രെ.

പാശ്ചാത്യ രാജ്യങ്ങളില്‍ കന്നുകാലികള്‍ക്കു് രോഗചികിത്സയ്ക്കല്ലാതെ ആന്റിബയോട്ടിക്കുകള്‍ നല്കാറുണ്ടത്രെ. ആന്റിബയോട്ടിക്കുകള്‍ അടങ്ങിയ കാലിത്തീറ്റയിലൂടെയാണു് ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നതു്. കന്നുകാലികളുടെ വളര്‍ച്ച മെച്ചപ്പെടുത്താനായിട്ടാണു് ഇതുപയോഗിക്കുന്നതത്രെ. ഇത്തരം ആന്റിബയോട്ടിക്കുകളെ ചെറുത്തുനില്‍ക്കാന്‍ ശേഷിയുള്ള രോഗാണുക്കളുണ്ടാകാന്‍ ഇതും കാരണമാകുന്നുണ്ടു്. ഈ പ്രശ്നമുള്ളതുകൊണ്ടു് രോഗശുശ്രൂഷയ്ക്കല്ലാതെ ആന്റിബയോട്ടിക്കുകള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നതു് നിരോധിക്കുന്ന കാര്യം ചില രാജ്യങ്ങള്‍ പരിഗണിക്കുന്നുണ്ടു്. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ആന്റിബയോട്ടിക്കുകളുടെ അനിയന്ത്രിതമായ ഉപയോഗമാണു് ഒരു കണക്കിനു് മരുന്നുകളെ ചെറുക്കാന്‍ ശേഷിയുള്ള രോഗാണുക്കളെയും സൂപ്പര്‍ ബഗ്ഗുകളെയും മറ്റും സൃഷ്ടിച്ചതു്. ഇതിനു് ഡോക്ടര്‍മാരും രോഗികളും മരുന്നു കമ്പനികളും എല്ലാം ഉത്തരവാദികളാണു്.

ഈ സാഹചര്യത്തിലാണു് ഹാര്‍വഡ് ഹ്യൂസില്‍നിന്നുള്ള പുതിയ കണ്ടെത്തല്‍. അതെന്താണെന്നു് പരിശോധിക്കാം. ഓരോ ബാക്ടീരിയയും പ്രത്യേകമായിട്ടാണു് മരുന്നിനോടു് പ്രതികരിക്കുന്നതു് എന്നാണു് ഇതുവരെ ധരിച്ചിരുന്നതു്. അതായതു് മരുന്നിനെ ചെറുത്തുനില്ക്കാനുള്ള ശേഷി ഓരോ ബാക്ടീരിയയുമാണു് കൈവരിക്കുന്നതു് എന്നു്. പുതിയ കണ്ടുപിടിത്തം ആ ധാരണ മാറ്റി. മരുന്നിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തില്‍ അതിനെ പ്രതിരോധിക്കാന്‍ ശേഷിയുള്ള ബാക്ടീരിയകള്‍ ചില പ്രത്യേകതരം പ്രൊട്ടീന്‍ തന്മാത്രകള്‍ ഉത്‌പാദിപ്പിക്കുകയും അവയെ പരിസരത്തിലേക്കു് വിസര്‍ജിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നവര്‍ കണ്ടു. ഈ തന്മാത്രകള്‍ മറ്റു ബാക്ടീരിയകളെ മരുന്നില്‍നിന്നു് രക്ഷപ്പെടാന്‍ സഹായിക്കുന്നു എന്നവര്‍ പറയുന്നു. അങ്ങനെ മരുന്നിനെ പ്രതിരോധിക്കാന്‍ ശേഷിയുള്ള ബാക്ടീരിയകള്‍ തങ്ങളുടെ സഹോദരങ്ങളെയും മരുന്നിന്റെ ആക്രമണത്തില്‍നിന്നു് രക്ഷിക്കുന്നുണ്ടത്രെ. ഇ കൊളൈ \eng(escherichia coli) \mal എന്ന ബാക്ടീരിയകളിലാണു് അവര്‍ പരീക്ഷണം നടത്തിയതു്.

ഈ അനുഭവത്തില്‍നിന്നു് എന്തെല്ലാം പാഠങ്ങളാണു് നമ്മള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളേണ്ടതു്? ആദ്യമായിട്ടു് എന്തുകൊണ്ടാണു് ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിന്റെ മരുന്നുകള്‍ക്കു് ഇത്തരം പ്രശ്നങ്ങളുള്ളതു് എന്ന ചോദ്യമുയരുന്നു. അതിനുള്ള ഒരു ഉത്തരം അതിന്റെ കച്ചവടവല്‍ക്കരണമല്ലേ? മറ്റുല്പന്നങ്ങള്‍ വാങ്ങാന്‍ പരസ്യങ്ങള്‍ വഴി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനോടു് താരതമ്യം ചെയ്യാവുന്ന തരത്തിലാണു് മരുന്നുകളും കച്ചവടം ചെയ്യുന്നതു്. ഒരു മരുന്നു് കൂടുതല്‍ കുറിച്ചു കൊടുക്കുന്നതിനു് ഡോക്ടറന്മാര്‍ക്കു് പ്രോത്സാഹന സമ്മാനങ്ങള്‍ നല്‍കുന്നു. അതുകൊണ്ടു് പല ഡോക്ടറന്മാരും ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനും രോഗികളെക്കൊണ്ടു് മരുന്നുകള്‍ വാങ്ങിപ്പിക്കുന്നു. അറിവില്ലായ്മകൊണ്ടും ഡോക്ടറന്മാര്‍ ശരിയായ രീതിയില്‍ വിശദീകരിച്ചു കൊടുക്കാത്തതുകൊണ്ടും ഒക്കെ കുറേ രോഗികള്‍ ആന്റിബയോട്ടിക്കുകള്‍ വേണ്ടത്ര നേരം കഴിക്കുന്നില്ല.

ഇതു് ഒരുവശത്തു് സംഭവിക്കുമ്പോള്‍ മറ്റൊരുവശത്തു് ചിലര്‍ ആന്റിബയോട്ടിക്കുകള്‍ ചേര്‍ന്ന കാലിത്തീറ്റ പടച്ചുവിടുന്നു. അവ കന്നുകാലികള്‍ വേഗത്തില്‍ വളരാനായി പലരും ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഇതെല്ലാം മരുന്നുകളെ പ്രതിരോധിക്കുന്ന രോഗാണുക്കളുണ്ടാകാനായി വഴിതെളിക്കുന്നു. ചികിത്സയും മരുന്നുല്പാദനവും കന്നുകാലിവളര്‍ത്തലും എല്ലാം പരമാവധി ലാഭം കൊയ്യാന്‍വേണ്ടി ചെയ്യുന്നതിന്റെ, രോഗിയെയും കന്നുകാലികളെയും അതിനുള്ള മാര്‍ഗം മാത്രമായി കാണുന്നതിന്റെ, ഫലമല്ലേയിതു്? പണത്തിനു് ജീവിതത്തില്‍ വളരെ പ്രമുഖമായ ഒരു സ്ഥാനം കൈവന്നതിന്റെ ഫലമായല്ലേ ഇതെല്ലാം ഉണ്ടായതു്?

ഭാരതീയ ചികിത്സാ സമ്പ്രദായത്തില്‍ ചില നിഷ്ഠകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നതായി കേട്ടിട്ടുണ്ടു്. വൈദ്യശാസ്ത്രം പഠിക്കുന്നവര്‍ ഒരിക്കലും ആ അറിവു് സ്വന്തം ഗുണത്തിനായി ഉപയോഗിക്കരുതു് എന്നുള്ളതായിരുന്നു അവയില്‍ ഒന്നു് എന്നു് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ടു്. വൈദ്യശാസ്ത്രം ഒരു സേവനമായി കാണണം എന്നായിരുന്നു അതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. ഇന്നും മിക്ക പാരമ്പര്യ വൈദ്യന്മാരും രോഗിയെ പരിശോധിക്കുന്നതിനോ ചികിത്സ തീരുമാനിക്കുന്നതിനോ പണം വാങ്ങാറില്ല. മരുന്നിന്റെ വില മാത്രമാണു് അവര്‍ ആവശ്യപ്പെടുന്നതു്. രോഗികളില്‍ ചിലര്‍ വൈദ്യനും പ്രതിഫലം നല്‍കാറുണ്ടു്. അതു് രോഗിയുടെ ഇഷ്ടം. പല ആദിവാസി സമൂഹങ്ങളിലും ഇത്തരം ചിട്ടകള്‍ ഇന്നും വളരെ കര്‍ശനമായി പാലിക്കുന്നുണ്ടു്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ സ്വന്തം ഗുണത്തിനായി അറിവു് ഉപയോഗിക്കും എന്നു് സംശയിക്കുന്നവരെ അവര്‍ വൈദ്യശാസ്ത്രം പഠിപ്പിക്കാറില്ല. എന്നാല്‍ ഇക്കാലത്തു് പണമുണ്ടാക്കാനുള്ള ഏറ്റവും നല്ല മാര്‍ഗങ്ങളില്‍ ഒന്നായിരിക്കുന്നു ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രം. അതുകൊണ്ടുതന്നെയല്ലേ മെഡിസിന്‍ പഠിക്കാനുള്ള പരക്കം പാച്ചില്‍?

ഭാരതീയ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിന്റെ കാര്യം പറയുമ്പോള്‍ മറ്റൊരു കാര്യം മനസില്‍ വരുന്നു. ആയിരക്കണക്കിനു് വര്‍ഷം മുമ്പു് ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ഔഷധങ്ങള്‍ തന്നെയാണു് ഇന്നും ആയുര്‍വേദത്തില്‍ കുറിച്ചു കൊടുക്കുന്നതു്. ഇക്കാലമത്രയും കഴിഞ്ഞിട്ടും ഈ മരുന്നുകളെ പ്രതിരോധിക്കുന്ന രോഗാണുക്കള്‍ ഉണ്ടാകാത്തതെന്തേ? പെനിസിലിന്‍ എന്ന `ദിവ്യൌഷധം' കണ്ടുപിടിച്ചിട്ടു് നൂറുവര്‍ഷം തികഞ്ഞിട്ടില്ല. എന്നിട്ടും അതു് ചില രോഗാണുക്കളുടെ കാര്യത്തിലെങ്കിലും പ്രയോജനമില്ലാതായിട്ടുണ്ടു്. അതിനുശേഷം കണ്ടുപിടിച്ച പല മരുന്നുകളെയും ചെറുക്കുന്ന രോഗാണുക്കള്‍ ഉണ്ടായിക്കഴിഞ്ഞു. പുതിയ മരുന്നുകള്‍ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ കഴിയുന്നതിനേക്കാള്‍ വേഗത്തില്‍ മരുന്നുകള്‍ ഫലപ്രദമല്ലാതായി തീരുന്നുണ്ടെന്നു് എവിടെയോ വായിച്ചതായി ഓര്‍ക്കുന്നു. എന്താണിങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നതു്? ആയുര്‍വേദത്തിന്റെ (മറ്റു പല പാരമ്പര്യ ചികിത്സാ സമ്പ്രദായങ്ങളുടെയും) അടിസ്ഥാന തത്വങ്ങള്‍ ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിന്റേതിനേക്കാള്‍ മെച്ചപ്പെട്ടവയായതുകൊണ്ടാണോ? ഇതു് ശ്രദ്ധയോടെ, മുന്‍വിധികളില്ലാതെ, പഠിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. മാറേണ്ടി വരുന്നതു് ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രം തന്നെയാവില്ല എന്നു് പറയാനാവുമോ?

(ഈ ലേഖനം ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് by-sa ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.)

സുദര്‍ശനു് ഡിറാക് മെഡല്‍

(തേജസ് പത്രത്തില്‍ ആഗസ്റ്റ് 2010ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനം)

ഐ.സി.ടി.പിയുടെ ഇക്കൊല്ലത്തെ ഡിറാക് മെഡല്‍ ലഭിച്ച രണ്ടുപേരില്‍ ഒരാള്‍ ഇ.സി.ജി. സുദര്‍ശന്‍ എന്ന എണ്ണയ്ക്കല്‍ ചാണ്ടി ജോര്‍ജ് സുദര്‍ശനാണു്. (നിക്കൊളാ കാബിബൊ (Nicola Cabibbo) എന്ന ഇറ്റാലിയന്‍ ഭൌതികശാസ്ത്രജ്ഞനാണു് രണ്ടാമന്‍. അദ്ദേഹം ഇക്കഴിഞ്ഞ ആഗസ്റ്റ് 16നു് നിര്യാതനായി.) ഏറ്റവും പ്രഗത്ഭരായ ഭാരതീയ ശാസ്ത്രജ്ഞരില്‍ ഒരാളായി ശാസ്ത്രലോകം അംഗീകരിച്ച വ്യക്തിയാണു് ഡോ. സുദര്‍ശന്‍. "ഇന്ത്യയില്‍ നിന്നുള്ള എല്ലാക്കാലത്തെയും ഏറ്റവും പ്രഗത്ഭരായ ശാസ്ത്രജ്ഞരിലൊരാളാണു് പ്രൊഫ. സുദര്‍ശന്‍. ഈ നൂറ്റാണ്ടിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഭാരതീയ ശാസ്ത്രജ്\രായ രാമാനുജന്‍, രാമന്‍, ബോസ്, ചന്ദ്രശേഖര്‍ എന്നിവരോടൊപ്പമാണു് അദ്ദേഹം." എന്നാണു് സുദര്‍ശന്റെ എഴുപത്തഞ്ചാമതു് പിറന്നാളിനു് അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഭാവനകള്‍ വിലയിരുത്തിക്കൊണ്ടു് ലൂയി ബോയ (Luis Boya) പറഞ്ഞതു്. ഭൌതികശാസ്ത്രത്തിനുള്ള നൊബെല്‍ സമ്മാനത്തിനു് പണ്ടേ അംഗീകരിക്കപ്പെടുകയും എന്നാല്‍ രണ്ടു തവണ നൊബെല്‍ സമ്മാന കമ്മിറ്റി അവഗണിക്കുകയും ചെയ്ത സുദര്‍ശനു് ഇതു് വൈകി വന്ന അംഗീകാരമാണു്. അതിപ്രഗത്ഭനായ ഭൌതികശാസ്ത്രജ്ഞനായിരുന്ന പി.എ.എം. ഡിരാക്കിന്റെ ജന്മദിനമായ ആഗസ്റ്റ് 8നാണു് എല്ലാ വര്‍ഷവും ഈ സമ്മാനം നല്‍കുന്നതു്.

റവന്യു സൂപ്പര്‍വൈസറായിരുന്ന ഇ.ഐ. ചാണ്ടിയുടെയും സ്ക്കൂള്‍ അദ്ധ്യാപികയായിരുന്ന അച്ചാമ്മയുടെയും മകനായി കോട്ടയത്തടുത്തു് പള്ളത്തു് 1931 സെപ്റ്റംബര്‍ 16നു് ജനിച്ച ജോര്‍ജ്, കോട്ടയം സി.എം.എസ്. കോളജിലും പിന്നീടു് മദ്രാസ് ക്രിസ്ത്യന്‍ കോളജിലുമാണു് പഠിച്ചതു്. 1952ല്‍ മദിരാശി സര്‍വ്വകലാശാലയില്‍നിന്നു് ബിരുദാനന്തര ബിരുദം നേടിയശേഷം ജോര്‍ജ് മുംബൈയിലെ റ്റാറ്റാ ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ഫണ്ടമെന്റല്‍ റിസെര്‍ച്ചില്‍ കുറച്ചുകാലം പ്രവൃത്തിയെടുത്തു. ഹോമി ഭാഭാ ഡയറക്ടറായിരുന്ന അക്കാലത്തു് ഹരീഷ്ചന്ദ്ര, ഡിറാക്, ടൊമൊനാഗ തുടങ്ങിയ പല പ്രശസ്ത ശാസ്ത്രജ്ഞരും അവിടെ സന്ദര്‍ശകരായിരുന്നു. അക്കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്ന, അപ്പോഴേ പ്രശസ്തനായിരുന്ന, റോബര്‍ട്ട മാര്‍ഷക് (Robert Marshak) എന്ന സൈദ്ധാന്തിക ഭൌതികശാസ്ത്രജ്ഞന്‍, ജോര്‍ജിന്റെ കഴിവുകള്‍ കണ്ടു് തന്റെ കൂടെ പണിയെടുക്കാന്‍ ക്ഷണിച്ചു. അങ്ങനെ 1955ല്‍ ജോര്‍ജ് റോച്ചസ്റ്റര്‍ സര്‍വ്വകലാശാലയിലേയ്ക്കു് പോയി. 1958ല്‍ അവിടെനിന്നു് ഡോക്ടറേറ്റ് എടുത്ത ശേഷം ഹാര്‍വഡ് സര്‍വ്വകലാശാലയില്‍ ജൂലിയന്‍ ഷ്വിംഗര്‍ (Julian Schwinger) എന്ന പ്രഗത്ഭനായ ഭൌതികശാസ്ത്രജ്ഞനോടൊപ്പം പോസ്റ്റ് ഡോക്ടറല്‍ ഗവേഷണത്തിനു് കൂടി.

ഭൌതികശാസ്ത്രത്തിന്റെ പല മേഖലകളില്‍ കാര്യമായ സംഭാവന നല്‍കാന്‍ ജോര്‍ജ് സുദര്‍ശനു് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടു്. ഇവയില്‍ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒന്നാണു് പ്രാഥമിക കണങ്ങള്‍ ലഘുബലത്തിലൂടെ (weak force) പ്രതിപ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നതു് വിശദീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച V-A സിദ്ധാന്തം. (നാലു് പ്രാഥമിക ബലങ്ങളില്‍പ്പെട്ട ഒന്നാണു് ലഘുബലം. പരമാണുകേന്ദ്രത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു് നില്‍ക്കുന്ന പ്രോട്ടോണുകളും ന്യൂട്രോണുകളും ചില സമയത്തു് വേര്‍പെട്ടു പോകാന്‍ കാരണമാകുന്ന ബലമാണിതു്. ദൃഢബലം (strong force), വിദ്യുത്കാന്ത ബലം, ഗുരുത്വാകര്‍ഷണ ബലം എന്നിവയാണു് മറ്റു മൂന്നു ബലങ്ങള്‍.) മാര്‍ഷക്കും ഫെയ്ന്‍മാനും ജെല്‍മാനും ചേര്‍ന്നു് വളര്‍ത്തിയെടുത്തതു്. 1979ല്‍ അബ്ദുസ് സലാം, സ്റ്റീവന്‍ വീന്‍ബര്‍ഗ്, ഷെല്‍ഡണ്‍ ഗ്ലാഷൊ എന്നിവര്‍ക്കു് നൊബെല്‍ സമ്മാനം നേടിക്കൊടുത്ത വിദ്യുത്കാന്ത-ലഘുബല (electro-weak theory) സിദ്ധാന്തത്തിനു് ഇതു് വഴിമാറി കൊടുത്തു.

ഒരുപക്ഷെ ജോര്‍ജ് സുദര്‍ശന്‍ പൊതുജനങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ അറിയപ്പെടുന്നതു് പ്രകാശത്തെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ വേഗതയില്‍ സഞ്ചരിക്കുന്ന ടാക്യോണ്‍ (tachyon) എന്ന കണങ്ങളുടെ പേരിലായിരിക്കും. ഐന്‍സ്റ്റൈന്റെ വിശേഷ ആപേക്ഷികതാ സിദ്ധാന്തമനുസരിച്ചു് പദാര്‍ത്ഥത്തിനു് ഒരിക്കലും പ്രകാശത്തിന്റെ വേഗത കൈവരിക്കാനാവില്ല. കാരണം വേഗത കൂടുന്നതനുസരിച്ചു് അതിന്റെ പണ്ഡം വര്‍ദ്ധിക്കുകയും പ്രകാശത്തിന്റെ വേഗത എത്തുമ്പോള്‍ പണ്ഡം അപരിമേയമാകുകയും ചെയ്യുമെന്നാണു് സിദ്ധാന്തം കാണിക്കുന്നതു്. അക്കാരണത്താല്‍ ഐന്‍സ്റ്റൈന്റെ സിദ്ധാന്തം തെറ്റാണെന്നു് തെളിയിച്ചു എന്നുള്ള ഖ്യാതി പലയിടത്തും അദ്ദേഹത്തിനു് ലഭിച്ചു. എന്നാല്‍ ജോര്‍ജിന്റെ സിദ്ധാന്തം ഉപരിപ്ലവമായി മനസിലാക്കിയതിന്റെ ഫലമായിരുന്നു അതു്. ഒരിക്കലും പ്രകാശത്തിന്റെ വേഗത പ്രാപിക്കാനാവാത്ത കണങ്ങളുള്ളതുപോലെ എല്ലായ്പ്പോഴും പ്രകാശത്തെക്കാള്‍ വേഗതയില്‍ സഞ്ചരിക്കുന്ന കണങ്ങളും ഉണ്ടാവാമെന്നാണു് ജോര്‍ജ് സൈദ്ധാന്തീകരിച്ചതു്. ഇത്തരം കണങ്ങള്‍ ഉണ്ടെന്നോ ഇല്ലെന്നോ ഇതുവരെ സ്ഥിരീകരിച്ചിട്ടില്ല.

മുംബൈയിലെ റ്റി.ഐ.എഫ്.ആര്‍., ന്യൂ യോര്‍ക്കിലെ റോച്ചസ്റ്റര്‍ സര്‍വ്വകലാശാല, സിറാക്യൂസ് സര്‍വ്വകലാശാല, ഹാര്‍വാര്‍ഡ് സര്‍വ്വകലാശാല എന്നിവിടങ്ങളില്‍ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള ജോര്‍ജ് സുദര്‍ശന്‍ 1969 മുതല്‍ ടെക്സാസ് സര്‍വ്വകലാശാലയില്‍ ഭൌതികശാസ്ത്രത്തില്‍ പ്രൊഫസറാണു്. കൂടാതെ, ബാംഗ്ലൂരിലെ ഇന്ത്യന്‍ ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് സയന്‍സില്‍ സീനിയര്‍ പ്രൊഫസറുമാണു്. 1980കളില്‍ അഞ്ചു വര്‍ഷക്കാലം സുദര്‍ശന്‍ മദിരാശിയിലെ മാത്‌സയന്‍സ് ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിന്റെ ഡയറക്ടറായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പത്നി ഭൌതികശാസ്ത്രജഞയായ ഭാമതിയാണു്. സുദര്‍ശനു് മൂന്നു് ആണ്‍മക്കളാണു് ഉള്ളതു്.

ഇതിനിടയ്ക്കെപ്പഴോ ഹിന്ദുമതത്തില്‍ താല്പര്യം തോന്നി ജോര്‍ജ് ഹിന്ദുവാകാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെയാണു് എണ്ണയ്ക്കല്‍ ചാണ്ടി ജോര്‍ജ് ഇ.സി.ജി. സുദര്‍ശനായതു്. വര്‍ഷങ്ങളായി അമേരിക്കയിലാണു് സുദര്‍ശന്‍ കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നതെങ്കിലും ഭാരതീയ സംസ്ക്കാരത്തിലോ മലയാള ഭാഷയിലോ ഉള്ള താല്പര്യം അദ്ദേഹത്തെ മലയാള ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ ധാരാളം വായിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ചു. 1970കളുടെ അന്ത്യത്തില്‍ ബാംഗ്ലൂരീല്‍ ഒരു മലയാളി സമാജം സുദര്‍ശനെ പ്രസംഗിക്കാന്‍ ക്ഷണിച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം അദ്ധ്യാത്മ രാമായണവുമായി വന്നതു് പ്രാചീന ഭാരതീയ ഉള്‍ക്കാഴ്ചകളും ആധുനിക ശാസ്ത്രവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തി സംസാരിച്ചതും ഓര്‍മ്മയില്‍ വരുന്നു.

സുദര്‍ശനു് അനേകം ബഹുമതികള്‍ ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടു്. 1970ല്‍ സി.വി. രാമന്‍ പുരസ്ക്കാരം, 1976ല്‍ പത്മഭൂഷണ്‍, 1977ല്‍ ബോസ് മെഡല്‍, 2006ല്‍ മൂന്നാം ലോക അക്കാദമിയുടെ (Third World Academy of Sciences) പുരസ്ക്കാരം, 2007ല്‍ പത്മവിഭൂഷണ്‍ തുടങ്ങിയവയാണു് അദ്ദേഹത്തിനു ലഭിച്ച പ്രധാന ബഹുമതികള്‍. നൊബെല്‍ സമ്മാനം, ഫീല്‍ഡ്സ് മെഡല്‍, വുള്‍ഫ് ഫൌണ്ടേഷന്‍ സമ്മാനം എന്നിവ ലഭിച്ചിട്ടില്ലാത്തവര്‍ക്കു് മാത്രം നല്‍കുന്ന പുരസ്ക്കാരമാണു് ഇപ്പോള്‍ സുദര്‍ശനു് ലഭിച്ചിരിക്കുന്ന ഐ.സി.ടി.പി.യുടെ (International Centre for Theoretical Physics) ഡിറാക് മെഡല്‍. ``വളരെ വൈകി വന്ന അംഗീകാരം" എന്നാണു് ഇതു് നല്‍കിക്കൊണ്ടു് ഐ.സി.ടി.പി.യുടെ ഡയറക്ടര്‍ ഫെര്‍ണാണ്ടൊ ക്വിവെഡൊ പറഞ്ഞതു്.

ആറു തവണയാണു് സുദര്‍ശന്റെ പേരു് നൊബെല്‍ സമ്മാനത്തിനായി നിര്‍ദേശിക്കപ്പെട്ടതു്. 1979ലും വീണ്ടും 2005ലും നൊബെല്‍ സമ്മാനത്തിനു് പരിഗണിക്കപ്പെട്ട സുദര്‍ശനു് രണ്ടു തവണയും അതു് നിഷേധിക്കപ്പെടുകയായിരുന്നു. എന്നുതന്നെയല്ല, 2005ല്‍ നൊബെല്‍ സമ്മാനം ലഭിച്ച രണ്ടു പേരില്‍ ഒരാളായ ആര്‍.ജെ. ഗ്ലോബെറിനു് (R.J. Glauber) സമ്മാനം നല്‍കാനുള്ള കാരണമായി ജേതാവിനെ തിരഞ്ഞെടുത്ത കമ്മിറ്റി എടുത്തു കാട്ടിയ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഭാവന വാസ്തവത്തില്‍ സുദര്‍ശന്റേതാണു് എന്നു് പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. സ്വീഡിഷ് അക്കാദമിയ്ക്കു് സുദര്‍ശന്‍ എഴുതിയ കത്തില്‍ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു, ``കമ്മിറ്റിയിലെ അംഗങ്ങള്‍ ശുഷ്ക്കാന്തിയോടെയും ശ്രദ്ധയോടെയും തങ്ങളുടെ കര്‍മ്മം ചെയ്യും എന്നായിരുന്നു എന്റെ വിശ്വാസം. അതുകൊണ്ടു് ഈ വര്‍ഷത്തെ സമ്മാനത്തില്‍ ഞാന്‍ വാസ്തവത്തില്‍ അത്ഭുതവാനും നിരാശനുമാണു്. ശാസ്ത്രേതര പരഗണനകള്‍ ഈ തീരുമാനത്തിനു് കാരണമായിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അതു് എനിക്കും മറ്റു പലര്‍ക്കും വേദനാജനകമായിരിക്കും. ... ഗ്ലോബെറിനുള്ളതു മാത്രം ഗ്ലോബെറിനു് നല്‍കുക."

നൊബെല്‍ സമ്മാനങ്ങള്‍ തീരുമാനിക്കുന്നതില്‍ പല പരിഗണനകള്‍ കടന്നു വരുന്നില്ലേ എന്നു് പലപ്പോഴും തോന്നുന്നതാണു്. മഹാത്മ ഗാന്ധിയ്ക്കു് ലഭിക്കാത്ത സമാധാനത്തിനുള്ള സമ്മാനത്തിനു് എന്താണു് വില? ദസ്തയവ്സ്ക്കിയ്ക്കു് ലഭിക്കാത്ത സാഹിത്യത്തിനുള്ള സമ്മാനത്തിനെപ്പറ്റി എന്തു പറയാന്‍. നൊബെല്‍ സമ്മാനം ലഭിച്ചില്ല എന്നതുകൊണ്ടു് ഗാന്ധിജിക്കോ ദസ്തയവ്സ്ക്കിക്കോ യാതൊരു കുറവും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. അവര്‍ക്കു് നല്കാതിരുന്നതുകൊണ്ടു് നൊബെല്‍ സമ്മാനത്തിന്റെ വിലയാണു് ഇടിഞ്ഞതു്. ഹെന്‍റി കിസിഞ്ചര്‍‌ക്കും ഒബാമയ്ക്കും നല്‍കിയ സമാധാനത്തിനുള്ള നൊബെല്‍ സമ്മാനം അതുകൊണ്ടുതന്നെ കറ പുരണ്ടതാകുന്നു. ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഇത്തരമൊരു പുരസ്ക്കാരം ലഭിക്കാതിരിക്കുന്നതു തന്നെയാണു് ഉത്തമം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ നൊബെല്‍ സമ്മാനം ലഭിക്കാത്തതില്‍ ദു:ഖിക്കേണ്ടതില്ല.

(ഈ ലേഖനം ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് by-sa ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.)

മനുഷ്യന്‍ പ്രപഞ്ചത്തില്‍ ഒറ്റയ്ക്കാണോ?

പണ്ടുപണ്ടൊരു കാലത്തു് പ്രപഞ്ചമെന്നാല്‍ നമുക്കു് ഭൂമിയായിരുന്നു. സൂര്യനും ചന്ദ്രനും നക്ഷത്രങ്ങളും മറ്റും മനുഷ്യനു് വേണ്ടി ദൈവം സൃഷ്ടിച്ചതാണു് എന്നു് മനുഷ്യരില്‍ ചിലരെങ്കിലും വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. പിന്നീടു്, സൌരയൂഥം എന്ന ആശയം ഉത്ഭവിക്കുകയും പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഗലീലിയൊ ദൂരദര്‍ശിനി ആകാശത്തേയ്ക്കു് തിരിക്കുകയും ചെയ്തതോടെ അതാണു് യാഥാര്‍ത്ഥ്യം എന്നു് മനുഷ്യര്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ പ്രപഞ്ചമെന്നാല്‍ നമുക്കു് സൌരയൂഥം മുഴുവനുമായി. മറ്റു ഗ്രഹങ്ങളിലും ജീവികളുണ്ടോ, മനുഷ്യരുണ്ടോ എന്നെല്ലാം ഒരുപക്ഷെ അക്കാലത്തുതന്നെ ചിലരൊക്കെ സ്വയം ചോദിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകാം. പിന്നീടു്, ആകാശഗംഗ എന്ന നക്ഷത്രസമൂഹം കണ്ടുപിടിച്ചതോടെ സൌരയൂഥംതന്നെ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ചെറിയൊരു ഭാഗം മാത്രമാണെന്നു് മനസിലായി. അപ്പോള്‍ മറ്റു നക്ഷത്രങ്ങള്‍ക്കും ഗ്രഹങ്ങളുണ്ടാകാമെന്നും അവിടെയും ജീവനുണ്ടാകാമെന്നും മനുഷ്യന്‍ ചിന്തിച്ചുതുടങ്ങി. ആകാശഗംഗ പോലത്തെ ഏതാണ്ടു് പതിനായിരം കോടി നക്ഷത്രസമൂഹങ്ങള്‍ പ്രപഞ്ചത്തിലുണ്ടു് എന്നു് നമുക്കിന്നറിയാം. ഓരോ നക്ഷത്രസമൂഹത്തിലും ഏതാണ്ടു് പതിനായിരം കോടി നക്ഷത്രങ്ങള്‍ വീതം ഉണ്ടാകും. അപ്പോള്‍ തീര്‍ച്ചയായും ഏതെങ്കിലും നക്ഷത്രത്തിന്റെ ഏതെങ്കിലും ഒരു ഗ്രഹത്തില്‍ മനുഷ്യനെപ്പോലുള്ള ജീവികളുണ്ടാവില്ലേ? ഒരുപക്ഷെ നമ്മുടേതുപോലത്തെ വികസിതമായ ഒരു സമൂഹവും നമ്മുടേതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ വികസിതമായ സാങ്കേതികവിദ്യപോലും ഉണ്ടായിക്കൂടേ? ഈ സംശയം ന്യായമായും പലരുടെ മനസിലും ഉദിച്ചു. അങ്ങനെയുള്ള വികസിത സമൂഹമുണ്ടെങ്കില്‍ അവരെ നമ്മള്‍ കണ്ടെത്തണ്ടേ? അതിനുള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു. എന്തുകൊണ്ടോ മറ്റു ഗ്രഹങ്ങളില്‍ ജീവനുള്ളതിന്റെ ലക്ഷണം പോലും ഇതുവരെ കാണാനായിട്ടില്ല. എന്നാല്‍ ഇപ്പോഴിതാ ചില കണ്ടെത്തലുകള്‍ മറ്റു നക്ഷത്രങ്ങള്‍ക്കു് ഗ്രഹങ്ങളും അവയില്‍ ചിലതില്‍ ജീവനുമുണ്ടായിരിക്കാനുള്ള സാദ്ധ്യത വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുന്നു. അവയെന്താണെന്നു പരിശോധിക്കുന്നതിനുമുമ്പു് ഇതുവരെ എന്തെല്ലാം പഠനങ്ങള്‍ നടന്നിട്ടുണ്ടെന്നു നോക്കാം.

ലോകത്തിന്റെ എല്ലാ ഭാഗത്തുള്ള സമൂഹങ്ങളിലും -- ഗ്രീസിലും ഭാരതത്തിലുമെല്ലാം -- പ്രപഞ്ചത്തിലെ മറ്റിടങ്ങളില്‍ ജീവനുണ്ടായിരിക്കാനുള്ള സാദ്ധ്യതയെപ്പറ്റി പ്രാചീനകാലത്തുതന്നെ ചിന്തിച്ചിരുന്നതായി സൂചനകളുണ്ടു്. ചിലരെങ്കിലും മറ്റനേകം ഗ്രഹങ്ങളില്‍ ജീവനുണ്ടു് എന്നുതന്നെയാണു് കരുതിയിരുന്നതു്. ദൈവത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം എല്ലാ ഗ്രഹങ്ങളിലും ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്നും അതുകൊണ്ടു് അവിടങ്ങളില്‍ ജീവനുണ്ടായിരിക്കണം എന്നുമായിരുന്നു വാദഗതി. ആധുനിക യുഗത്തില്‍ അന്യഗ്രഹങ്ങളില്‍ നിന്നു് ഭൂമിയിലേക്കു വരികയോ ഭൂമിയുമായി ബന്ധപ്പെടുകയോ ചെയ്യുന്ന വികസിത സാങ്കേതികവിദ്യയുള്ള അന്യഗ്രഹനിവാസികളെക്കുറിച്ചു് കഥകള്‍ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടു്. അവയില്‍ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായതു് ഒരുപക്ഷെ 1898ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എച്. ജി. വെല്‍സിന്റെ ലോകങ്ങളുടെ യുദ്ധം (War of the Worlds) ആയിരിക്കാം. ഫ്രെഡ് ഹോയ്‌ലും ജോണ്‍ എലിയട്ടും ചേര്‍ന്നു് രചിച്ചു് 1961ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എ ഫോര്‍ ആന്‍ഡ്രോമെഡ (A for Andromeda)എന്ന നോവലില്‍ പ്രപഞ്ചത്തില്‍ എവിടെയോനിന്നു് ലഭിച്ച സന്ദേശമാണു് കഥയുടെ തുടക്കം. ഇതില്‍ അന്യഗ്രഹവാസികള്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നില്ല. ഈ നോവല്‍ ഉത്ഭവിച്ചതു് ഒരുപക്ഷെ അതിനു് രണ്ടുവര്‍ഷം മുമ്പു് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു പ്രബന്ധത്തിലായിരിക്കാം.

പ്രപഞ്ചത്തിലെ മറ്റേതെങ്കിലും ഗ്രഹത്തിലെ മികച്ച സാങ്കേതികവിദ്യയുള്ള ജീവികള്‍ അവരുടെ സാന്നിദ്ധ്യം അറിയിക്കാനായി റേഡിയോ സന്ദേശങ്ങള്‍ അയയ്ക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അവ ഏതു് തരംഗദൈര്‍ഘ്യങ്ങളിലായിരിക്കാം എന്നും അവയെങ്ങനെ കണ്ടെത്താം എന്നും മറ്റും 1959ല്‍ നേച്ചര്‍ എന്ന പ്രശസ്ത ശാസ്ത്രവാരികയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു പ്രബന്ധത്തില്‍ ചര്‍ച്ച ചെയ്തിരുന്നു. ഒരുപക്ഷെ ഈ പ്രബന്ധത്തിന്റെയും കൂടി പ്രചോദനത്തിലായിരിക്കാം അടുത്ത വര്‍ഷം അമേരിക്കയിലെ കോര്‍ണ്ണല്‍ സര്‍വ്വകലാശാലയിലെ പ്രൊഫ. ഫ്രാങ്ക് ഡ്രേക് എന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞന്‍ ആദ്യമായി ഒരു പരീക്ഷണം നടത്തി. ആകാശത്തുനിന്നു് വരുന്ന മൈക്രോവേവ് തരംഗങ്ങളില്‍നിന്നു് അറിയപ്പെടുന്നവയെല്ലാം നീക്കിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ അവശേഷിക്കുന്നതില്‍ ഒരു സന്ദേശത്തിന്റെ സ്വഭാവമുള്ള എന്തെങ്കിലും സിഗ്നലുകളുണ്ടോ എന്നു നോക്കുന്നതായിരുന്നു ആ പരീക്ഷണം. സെടി (SETI, Search for Extra Terrestrial Intelligence) അഥവാ ഭൌമേതര ബുദ്ധിയ്ക്കുവേണ്ടിയുള്ള തിരച്ചില്‍ എന്ന പേരില്‍ വര്‍ഷങ്ങളായി നടത്തിയ പരീക്ഷണത്തിന്റെ തുടക്കം ഇവിടെയായിരുന്നു എന്നു പറയാം.

സൂര്യനെപ്പോലെയുള്ള വസ്തുക്കള്‍ തന്നെയാണു് നക്ഷത്രങ്ങള്‍ എന്ന തിരിച്ചറിവു് ഉണ്ടായ കാലം മുതല്‍തന്നെ അവയില്‍ ചിലതിനു ചുറ്റിലും ഗ്രഹങ്ങളുണ്ടാവാം എന്നുള്ള ആശയം ഉണ്ടായിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജിയോര്‍ഡാനെ ബ്രൂണൊ തന്നെ ഈ ആശയത്തെക്കുറിച്ചു് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടു്. പിന്നീടു് ഐസക് ന്യൂട്ടണും അതിനെ അനുകൂലിച്ചു. എന്നാല്‍ മറ്റൊരു നക്ഷത്രത്തിനെ പ്രദക്ഷിണം വയ്ക്കുന്ന ഗ്രഹത്തെ മനുഷ്യനു് കാട്ടിത്തരാനുള്ള സാങ്കേതികവിദ്യ അക്കാലത്തുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഏറ്റവും ശക്തികൂടിയ ദൂരദര്‍ശിനിയില്‍ക്കൂടി പോലും ഒരു നക്ഷത്രത്തെ ഒരു ബിന്ദുവായി മാത്രമെ കാണാനാകുമായിരുന്നുള്ളൂ.

എങ്കിലും ഏതാണ്ടു് പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനം മുതല്‍ക്കുതന്നെ മറ്റു നക്ഷത്രങ്ങളില്‍ ഗ്രഹങ്ങളെ കണ്ടതായുള്ള റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ വന്നുതുടങ്ങി. ആദ്യത്തെ അത്തരം റിപ്പോര്‍ട്ടു് മദ്രാസില്‍ നിന്നുള്ള ഒന്നു് ആണെന്നു തോന്നുന്നു. ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യ കമ്പനിയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്ന കാപ്റ്റന്‍ ജേക്കബാണു് മദ്രാസ് നിരീക്ഷകേന്ദ്രത്തില്‍നിന്നു് 70 ഒഫിയുചി (70 Ophiuchi) എന്ന നക്ഷത്രത്തിന്റെ ചലനങ്ങള്‍ അതിനു് ഗ്രഹമുണ്ടെന്നു് സൂചിപ്പിക്കുന്നു എന്നു് 1855ല്‍ റിപ്പോര്‍ട്ടു ചെയ്തതു്. 1988ല്‍ കനേഡിയന്‍ ജ്യോതിശ്ശാസ്ത്രജ്ഞരായ കാമ്പെല്‍ (Bruce Campbell), വോക്കര്‍ (G.A.H. Walker) യാങ്ങ് (S. Yang) എന്നിവര്‍ ഗാമ സിഫീഡ് എന്ന നക്ഷത്രത്തിന്റെ ചലനം അതിനെ ഒരു ഗ്രഹം പ്രദക്ഷിണം വയ്ക്കുന്നതായി സൂചിപ്പിക്കുന്നു എന്നു് പ്രഖ്യാപിച്ചു. അവരുപയോഗിച്ച നിരീക്ഷണോപകരണത്തിന്റെ കഴിവിന്റെ പരിധിയ്ക്കടുത്തു് വരുന്നതായിരുന്നു അവര്‍ കണ്ട വ്യതിയാനങ്ങള്‍ എന്നതുകൊണ്ടു് അക്കാലത്തു് വളരെ സംശയത്തോടെ യായിരുന്നു ശാസ്ത്രലോകം ഈ പ്രഖ്യാപനത്തെ സ്വീകരിച്ചതു് എങ്കിലും പിന്നീടുണ്ടായ നിരീക്ഷണങ്ങളുടെ ഫലമായി 2002ല്‍ ഗ്രഹത്തിന്റെ കാര്യം സ്ഥിരീകരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു. ഇതു് വളരെ വലിയ ഗ്രഹമാണെന്നു് പിന്നീടു് മനസിലായി. എന്നാല്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തമായ സാങ്കേതികവിദ്യ വികസിപ്പിച്ചതോടെ കുറേക്കൂടി ചെറിയ ഗ്രഹങ്ങളും കണ്ടെത്താനായിട്ടുണ്ടു്.

ഇപ്പോള്‍ പ്രപഞ്ചത്തിലാകെ നാനൂറു് ഗ്രഹങ്ങള്‍ കണ്ടെത്തിയതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. എങ്കിലും ഇവയില്‍ ജീവനുണ്ടാകാനുള്ള സാദ്ധ്യതയെപ്പറ്റി നമുക്കറിയില്ല. നമുക്കു് പരിചിതമായ രൂപത്തിലുള്ള ജീവനുണ്ടാകണമെങ്കില്‍ അതിനു് ജലമുണ്ടായേ തീരൂ. അതുകൊണ്ടു് ജലത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കുകയാണു് ഒരു വഴി. ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ലൈസെസ്റ്റര്‍ സര്‍വ്വകലാശാലയിലെ ജേ ഫരിഹി (Jay Far­ihi) നടത്തിയ പഠനത്തില്‍ പല വെള്ളക്കുള്ളന്‍ (white dwarf) നക്ഷത്രങ്ങളിലും ഭാരം കൂടിയ മൂലകങ്ങളുടെ സാന്നിദ്ധ്യം കണ്ടെത്തിയതായി ഈയിടെ പ്രഖ്യാപിച്ചു. സ്ക്കോട്ട്ലന്‍ഡിലെ ഗ്ലാസ്‌ഗൊവില്‍ നടന്ന റോയല്‍ അസ്ട്രോണമിക്കല്‍ സൊസൈറ്റിയുടെ ദേശീയ സമ്മേളനത്തില്‍ വച്ചാണു് ഏപ്രില്‍ 13നു് ഇതുസംബന്ധിച്ച പ്രബന്ധം അദ്ദേഹം അവതരിപ്പിച്ചതു്. വെള്ളക്കുള്ളനില്‍ ഭാരം കൂടിയ മൂലകങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവണമെങ്കില്‍ ആ നക്ഷത്രത്തിനു് ഗ്രഹങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം എന്നാണു് നമ്മള്‍ മനസിലാക്കിയിട്ടുള്ളതു്. നക്ഷത്രത്തില്‍ ജലത്തിന്റെ അംശവും ഉണ്ടായിരിക്കാം എന്നതിനു് സൂചന ലഭിച്ചതായും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. സൂര്യന്‍ പോലെയുള്ള നക്ഷത്രങ്ങള്‍ വെള്ളക്കുള്ളന്മാരായി തീരും എന്നാണു് നമ്മള്‍ മനസിലാക്കിയിരിക്കുന്നതു്. അതായതു് നമ്മുടെ ക്ഷീരപഥത്തിലെ 90\% നക്ഷത്രങ്ങളും വെള്ളക്കുള്ളന്മാരായിത്തീരും. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ ക്ഷീരപഥത്തില്‍ അനേകം ഗ്രഹങ്ങളുണ്ടായിരിക്കണം. ഒരുപക്ഷെ അവയില്‍ പലതിലും ജലമുണ്ടായിരിക്കാനും സാദ്ധ്യതയുണ്ടു്. ജലമുള്ള ഗ്രഹങ്ങളില്‍ ജീവനുത്ഭവിക്കാനുള്ള സാദ്ധ്യത വളരെ വലുതാണു്.

ഇനി ജലത്തിനു പകരം മറ്റെന്തെങ്കിലും ദ്രാവകമായിക്കൂടെ? ആവാം. അത്തരമൊന്നാണു് മീഥേന്‍. പക്ഷെ ജലത്തില്‍ അലിയുന്നത്ര പദാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ മീഥേനില്‍ അലിയില്ല. അതുകൊണ്ടു് നമുക്കു് പരിചിതമായത്ര വിവിധമായ ജൈവരാസവസ്തുക്കള്‍ മീഥേന്‍ അധിഷ്ഠിതമായ ജീവനില്‍ ഉണ്ടാകാനാവില്ല. എങ്കിലും ലളിതമായ ജൈവരൂപങ്ങള്‍ ദ്രവമീഥേന്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന ഗ്രഹങ്ങളിലും ഉണ്ടാവാനിടയുണ്ടു്. ശനിയുടെ ഉപഗ്രഹമായ റ്റൈറ്റാനില്‍ അത്തരം ജീവനുണ്ടാവാനുള്ള സാദ്ധ്യതയുണ്ടത്രെ. അവിടെ ദ്രവരൂപത്തിലുള്ള മീഥേന്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ടെന്നു് കരുതപ്പെടുന്നു.

ഇനി മറ്റെവിടെയെങ്കിലും മനുഷ്യരുടെയത്രയൊ അതിലധികമൊ സാങ്കേതികമായി വികസിച്ച സംസ്ക്കാരമുണ്ടെങ്കിലോ? ഭൂമിയില്‍ ജീവനുണ്ടെന്നറിഞ്ഞാല്‍ ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ആദ്യഭാഗത്തു് പറഞ്ഞ നോവലുകളിലെപ്പോലെ അവര്‍ നമ്മെ ആക്രമിച്ചു കീഴടക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുമോ? ഭൂമിയിലെ ചില രാജ്യങ്ങളെപ്പോലെയാണു് അവര്‍ എങ്കില്‍ അതു് സംഭവിക്കില്ല എന്നു പറയാനാവില്ല. നമുക്കു് ചെറുത്തുനില്‍ക്കാനാകാത്ത ആയുധങ്ങള്‍ അവരുടെ പക്കല്‍ ഉണ്ടായെന്നും വരാം. എന്നാല്‍ ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള നക്ഷത്രത്തിന്റെ പ്രകാശത്തിനു് പോലും ഇവിടെയെത്താന്‍ നാലു വര്‍ഷത്തിലധികം വേണമെന്നോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഇത്രയധികം ദൂരം താണ്ടി ഇവിടെയെത്തി നമ്മോടു് യുദ്ധം ചെയ്യാന്‍ ആരും തയാറായേക്കില്ല എന്നു വേണം കരുതാന്‍.

(ഈ ലേഖനം ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് by-sa ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.)

(തേജസ് പത്രത്തില്‍ ജൂലൈ 2010ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനം)

How Airtel Tricked me into Paying More

I have been using a pre-paid Airtel mobile connection for several years now and I have not had any problems. In 2010 April beginning, I received a phone call while I was in my office offering a new post-paid scheme. Though I was somewhat busy with some work, I listened to the person (unfortunately, as it turned out) and found that the plan was attractive. So I accepted her offer to send an executive immediately. She had asked me right at the beginning how much I spend on mobile phone each month and I told her that I spend around 200 to 250 rupees a month. The offer she made was for a post-paid connection that would cost me Rs. 225 per month which had certain free calls and the rates for excess calls were rather low. I asked her about roaming and she gave me a vague answer that, I thought, meant that roaming was nothing special. I thought this scheme sounds good and that is why I decided to accept it. I was also told that I could go back to my pre-paid plan whenever I wanted.

In a couple of weeks, I had to go to Delhi and then abroad. And I found that my phone was off air once I left India. Apparently, I am supposed to have known that this would happen with pre-paid connections. I returned home only to see a bill that indicated an amount that I have never paid in my life for telephone. I soon shot off a letter to customer care and I got a prompt automated response that said thank you and that I would be getting a proper response within 24 hours. Instead of a response to my email, what I got was a phone call asking for payment. I explained the problem and expressed my desire to go back to my pre-paid plan. Such conversation was repeated three times, until I got a call from Chennai. Meanwhile I kept writing emails also.

Finally, I got to speak to an official in Chennai who told me that I could pay my bills at either of three offices in the town and pay Rs. 100 to get back my pre-paid connection. By being enticed into a connection that results in a far higher monthly bill, I lost more than a thousand bucks. And the only response the company official could give for this was "sorry". On top of it all, now I am told to keep from making calls for one day in order to move back to my old pre-paid connection.

Airtel customers, beware of such calls. Just tell them that you are not interested in listening to their offers. Otherwise, closely examine the offer and get them to explain every small aspect of the scheme before you decide to accept the offer. The company is probably putting pressure on their officers to get people to migrate from pre-paid to post-paid, and we customers have to pay for it. And Airtel may not be the only service provider that does this kind of thing.

A Reality Show That Shouldn't

I recently witnessed one of these so-called "Reality Shows" on television. I should confess I am not a regular viewer of television programmes. In fact, I normally see TV programmes only when they are "forced" on me because I happen to be in a house where the set happens to be switched on. And this was no exception. But this time it was one of those unreal shows in Hindi. And I almost wanted to give the guy who made the programme such a blow that he would never think of making such a programme again. Well, that needs a bit of explanation, I guess.

I saw bits of the song that the contestants had apparently sung after which each one was told to wait to learn what their fate was going to be. Then I saw all of them seated in a row. The anchor then gave each of them a small white board and a pen. Then each person was asked to write on the board, horror of horrors, who they would like to see out of the contest that day!

I thought this was the height of absurdity. I already do not like these programmes because they appear to be competitions among singers but they do not really test the musical abilities of the individuals. First of all, they need viewers to vote for their favourite participants and the winner is based on the number of votes (s)he receives. The participants are asked to beg viewers to vote for them, which, I feel, is humiliating. This leads, I am told, to participants paying people to vote for them, and, apparently, even hiring people to sit and send messages! Since the whole idea is to make huge profits, and the rewards offered also are out of the world, such manipulations automatically become part of the scheme.

Moreover, it is not enough that the participant sings, he needs to "perform"! That is, they need to appear in a dress that suits the song and kind of dance around the stage while they sing. I am totally unable to understand this. Which of the great musicians of this part of the world would have been able to do such things? Kumar Gandharva? Thyagaraja Bhagawathar? Omkarnath Thakur? Semmangudi? Or even Mohaamed Rafi? Yesudas? Latha Mangeshkar? None of the great singers I know of Only in movies do we see people singing and dancing. And they used to do that in reality only in the initial days of the "talkie". Why, even those judges who sit and make comments would fail miserably if they tried to do that. That kind of performance has been a part only of rock concerts, where we see Michael Jackson (or someone else) jump around with a microphone or threaten to break the microphone stand. Such "performance" has never been a part of the music in this part of the world. So obviously, that has come from the West. Here, the emphasis has been on the purity of the note (Sruthi), bhava or emotion and things like that. Music has always been primarily an audio performance. I don't understand why such alien ideas that cannot go with our music should be brought into these "unreal" shows.

But to ask the participants to name the persons they would wish to see gone is the height of indecency. We have plenty of other reasons to differentiate people - religion, caste, language, region, colour, whatever one could think of. And now why do these guys want to create animosity among singers from different places? Next, I guess, they would be asking people, "which of your friends would you like to see dead today?" This is outright ridiculous! These are shows that shouldn't be shown or shot.

Cayambe, Ecuador

From Asuncion, I went to Quito, Ecuador, with my friend Juan Carlos. You can read about this in my blog Free as in Freedom. We reached Quito on 5th May and were there till 10th. But in-between we were invited to visit Cayambe, where Rafael Bonifaz's father is the Governor (they call him Mayor). We went on 8th to Caambe and returned to Quito the next day. But this was perhaps the most memorable part of my visit to Latin America.

On 8th morning, Charles Escobar, with whom we were staying, went out on a visit with his family, and told us that Quiliro would be coming to pick us up. Quiliro turned up in a taxi at about 8 am and we went to the office of an association of electronics engineers where two or three people were waiting for us. Rafael Bonifaz soon joined us. We were discussing largely Free Software and how it was adopted in India. As we talked, Juan spoke about the encounter in the office of intellectual property and said how he wanted them to disappear. I disagreed and explained how the IP regime came about to help society and why it is still important in some respects. I gave the example of the Aranmula Kannadi and explained how the know-how could have come into the public domain if it could have been patented. This led to an argument which, I thought later, could have been avoided. I should, perhaps, have been more in control of what I spoke. I felt that Juan was demanding virtually impossible things and that would reduce the possibility of someone sympathetic to our cause listening to us. Happily, Juan does not seem to have taken offence at my verbal assault. We then left with Rafael to his native place in the mountains of Cayambe.

Rafael selected a long route that went through the mountains so that we could see some beautiful sights. And were they beautiful! I got to see some of the most beautiful landscapes I have ever seen! And we stopped on a couple of occasions just to take photographs. I am yet to see the photos (they are still in Juan's camera) but I wonder whether they have really been able to capture the beauty of the place. Finally we turned off the road (the Pan American Highway) into an old place that has apparently been turned into a kind of hotel with food and accommodation. Rafael's father was waiting for us and we sat down on one of the benches that were arranged on the verandah inside. My answer to his first question "What would you like to have?" reflects the beauty of the place. I said, "Nothing. This place alone is good enough". Yes, the courtyard was paved with smooth stones and the whole place looked like a beautiful picture! And the weather was cool. making it a very pleasant experience. Rafael's father started with a brief history of the place. Apparently, it had once belonged to his great grandmother. She was disinherited because she married a Peruvian guy. But she could buy it back because of some circumstances that forced the family to sell the land. There stands a very old church that was the first building to be built there some four hundred years ago.

We were soon joined by the Director of school education and a technologist and they wanted me to describe how Kerala migrated to Free Software (FS) and why it happened in Kerala. I virtually repeated my presentation at the Free Software Asuncion conference and answered the questions about "why Kerala" as well as I could. Along with Rafael, we then discussed strategies to migrate the schools to Free Software. My strategy was to influence the natives, who were apparently a n important part of the population, But it turned out that teachers were already asking for training in FS because they had got some computers with FS. The only thing that apparently had to be done was to provide training to them and show them a few applications that can be used for teaching and learning.

By this time it was night fall and getting rather cold. Rafael lit the fireplace, and this was my first experience sitting in front of a fireplace. We were shown our room, which was wonderful with wooden floor and very old wooden furniture. All of us had dinner together and Juan took several photographs. There were apparently several other people staying in the place who all came for food around the same time. Rafael then showed us the place from where we could connect to the Internet. I preferred to use a desktop computer there while Juan went to collect his laptop. We sat there for a long time. By the time we decided to go to our room, which was not late by any standards, the whole place was in darkness and we had to depend on Juan's mobile to give us some light (mine was already out of charge). In the room we were discussing for a long time about Western music before we went to sleep.

The next morning, we got up and quickly got ready because Rafael had told us that we would go to his brother-in-law's pet project, the equator monument. But he (brother-in-law, Cristobal Cobo Arizaga) appeared while we were having breakfast and explained to us why the present method of drawing maps with the North on top is unscientific. He said that the North star is actually temporary and would change over a few thousand years. In the map with North on top, the map divides countries into top and bottom countries. He said that the only direction that was permanent was the East, where the Sun always rises. Therefore, he said, maps should be drawn with the East at the top, and that would give equal importance to all countries to the North and South of the equator. He explained how the ancient people of the region had identified the exact position of the equator and built a monument there, which is not largely destroyed. He said that they needed to observe the heavens to calculate the time when the seeds have to be sown and the yield has to be harvested.

I had a different take on the last part. I felt that humans were perhaps driven by curiosity always, as we are today. My feeling is that people intuitively knew when cultivation should be done, when rains would come and things like that. We see this happening even today in regions where modern education has not corrupted the minds of people, and in animals who hibernate or migrate. They don't have any need to observe the heavens and do calculations to determine when to hibernate or when to start moving to another part of the world, often very far away. I believe that the ancient people also had this intuitive knowledge. Modern humans tend to think only in terms of logical analysis whereas there seems to be a lot of evidence to show that human beings depended on their intuition for many things in life. But Cristobal didn't seem to understand what I was trying to say or to agree with me.

We then went to the monment which they had built exactly on the equator and the view from there was simply fantastic. At one point of time, the clouds were arranged in such a manner that the hills in the background looked like a picture. Again Juan took photographs but I wonder whether they have succeeded in absorbing even half of the beauty. And I am sure this is not because of the photography skills of Juan. I think one needs to really be there to fully enjoy the beauty of the place. Juan purchased a DVD-CD set for $20 from there, the money going for the maintenance of the site. The DVD contains a video explaining all the ideas, but the commentary is in Spanish though it has subtitles in English. This makes it difficult to see the video because one has to concentrate on the subtitles. I thought it would be good to dub it in English.

From there we returned straight to Charles' place. Quiliro had invited us to go to see the pyramids, but we decided not to because we wanted to take some time off and catch up with our email and things like that. So we returned to Charles' house and Rafael went back quickly because he had a family meeting to attend. Thus ended a wonderful part of the trip to Ecuador. I hope to put some photographs here as soon as Juan uploads them to the Hipatia gallery.

Education Minister and Television

Today (April 29) was a less busy day compared to yesterday, but there were things to be very happy about. The Deputy Minister for Education wanted me and Juan to meet her at 4 pm. We reached there before time and had to wait for some time to see her. The place was a relatively unimposing building, but there were some security people were posted. But I thought it was so much more accessible than the office of a minister of the Kerala government (which itself is simpler than those of other states). Nicolas Cabellero, who was apparently close to her, and Gladys Canese from MMSL were also present and it was he who mainly talked to her.

The minister turned out to be rather young for a senior politician, but she was very pleasant and informal. The discussion was mainly in Spanish because the Minister apparently was not fluent in English. It was mostly Nicolas and Juan who spoke. Nico put forward some suggestions to the Minster that she apparently favoured. It was all about introducing Free Software in the high schools, something on Free Hardware and about introducing some high level IT. I am not clear about all of them, but Nico is supposed to send me a mail where he will describe the main thrust areas.

Discussing with the Vice Minister of Education. Lucho sits separately, disinterested. Nicolas Cabellero did most of the talking. Gladys is next to him.
The Minister is all attention, and Juan is relatively quiet.
One for the records. The Minister next to me, with Nicolas, Gladys and Juan

The next place was the TV station where they had scheduled a programme with Juan and me. Going to the TV station was just like going to any other place, unlike in India where one has to go through security checks. We just walked in and told them who we were and why we were there, and we were asked to wait till the studio was ready.

Waiting in front of the TV studio. It was rather cold that night.

After some time, a lady invited us inside and dis a minimal make up on us. Though Lucho was person who took us there, he opted not to be in the programme. We then went to the studio where the news was being telecast. We waited on another side where the programme was scheduled to be shot. The programme started after the news and the first item was an interview with an agriculture guy. He was talking about GM crops in a favourable way and Juan was getting angry with him.

The agriculture guy promoting GM crops

After his interview, we were invited and Juan and I sat opposite each other with the interviewer on my left. Since the programme was in Spanish, most of the discussion was with Juan, who was brilliant. He started by saying that it was good to speak after a person who favoured GM food because that was the wrong thing to do. And that seems to have got the favour from the interviewer (who turned out to be quite a senior guy in the TV company, the Executive Director, in fact). His questions to me were mainly about the IT at school programme. But at one point, he asked me why anyone should be afraid of freedom. I couldn't understand why he was asking such a question (I still don't), but answered, after some initial fumbling, that people who come out of a long period of control could be afraid of freedom because there was no one to tell them what they should do, and they were not able to take their own decisions. Later, Juan told me that my reply was good. The interviewer gave us his cards and we left quickly because the shooting of the next programme was to start. Later, Juan told me that there were several mails to the station during our programme and they were all in favour, even wanting to get in touch with us (so apparently our emails were shown on the screen). On the other hand, the mails that they go when the first guy was talking were all negative. Good reason for the Executive Director to feel happy with us.

Juan and I at the TV show
That is me on TV in Paraguay

എന്താണു് ജീവന്‍?

(തേജസ് പത്രത്തിന്റെ നാലാം പേജില്‍ ഫെബ്രുവരി 25നു് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനം.)

പ്രിയോണുകള്‍ക്കു് പരിണാമം ഉണ്ടാകുന്നുണ്ടു് എന്നു് ഈയിടെ കണ്ടെത്തിയതായി ആഗോള ശാസ്ത്രവാര്‍ത്തകള്‍ റിപ്പോര്‍ട്ടു ചെയ്യുന്ന വേള്‍ഡ് സയന്‍സ് എന്ന വെബ് പ്രസിദ്ധീകരണം പറയുന്നു (http://www.world-science.net/othernews/100101\_prions). ശാസ്ത്രജ്ഞരെ അത്ഭൂതപ്പെടുത്തിയ ഒരു വാര്‍ത്തയാണിതു്. കാരണം പ്രിയോണുകള്‍ വെറും പ്രൊട്ടീന്‍ തന്മാത്രകളാണു്. ജീവനുള്ള ചെടികളും മൃഗങ്ങളുമാണു് പ്രൊട്ടീന്‍ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നതെങ്കിലും ഈ തന്മാത്രകള്‍ക്കു് ജീവനുണ്ടു് എന്നു വിശ്വസിക്കാന്‍ ആരും തയാറാവാത്തതില്‍ അത്ഭുതമില്ലല്ലൊ. പ്രിയോണുകള്‍ പരിണാമത്തിനു് വിധേയമാകുന്നുണ്ടു് എന്ന കണ്ടുപിടിത്തം അടിസ്ഥാനപരമായ ചില ചോദ്യങ്ങളിലേക്കാണു് നയിക്കുന്നതു്. പ്രിയോണുകള്‍ എന്താണെന്നും അവ പരിണാമത്തിനു് വിധേയമാകുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതുയര്‍ത്തുന്ന ചോദ്യങ്ങളെന്താണെന്നും നമുക്കു് പരിശോധിക്കാം.

1984ല്‍ ഇംഗ്ലണ്ടിലാണു് ആദ്യമായി പശുക്കളില്‍ ഒരു പ്രത്യേക രോഗം കണ്ടതു്. രോഗം തുടങ്ങുമ്പോള്‍ പശുക്കളുടെ സ്വഭാവത്തില്‍ വല്ലാത്ത മാറ്റങ്ങളുണ്ടാകുന്നു. പിന്നീടു് ഒരുമാതിരി ``വട്ടുപിടിച്ചതുപോലെ'' നടക്കുകയും തീറ്റ കുറയ്ക്കുന്നില്ലെങ്കില്‍ പോലും പശു മെലിയാന്‍ തുടങ്ങുകയും ചെയ്യും. ക്രമേണ പശുവിനു് എണീറ്റു് നില്‍ക്കാന്‍ പോലും വയ്യാതായി ചത്തു പോകുകയും ചെയ്യുന്നു. പശുവിറച്ചിയും എല്ലിന്‍ പൊടിയും മറ്റും അരച്ചു് പശുത്തീറ്റയില്‍ ചേര്‍ക്കുന്ന ഒരു പതിവു് ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ അക്കാലത്തുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ നന്നായി വളരാത്ത സോയബീനിനു പകരമായിട്ടാണു് ഇവ ചേര്‍ത്തിരുന്നതു്. അങ്ങനത്തെ തീറ്റ കഴിച്ച പശുക്കളിലാണു് ഈ രോഗം കാണുന്നതെന്നു് മനസിലായി. രോഗം വന്ന പശുക്കളുടെ ഇറച്ചി ചേര്‍ത്ത തീറ്റ കഴിച്ച പശുക്കള്‍ക്കാണു് രോഗം പകരുന്നതെന്നു് പിന്നീടു് മനസിലായി. ഈ രോഗം ആദ്യം കണ്ടെത്തിയപ്പോള്‍ അതു് ശാസ്ത്രജ്ഞരെ അത്ഭൂതപ്പെടുത്തുകയും വിസ്മയിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

ചില രോഗങ്ങളുണ്ടാക്കുന്നതു് ബാക്ടീരിയയോ വൈറസോ അല്ല, വെറും പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകളായിരിക്കാം എന്നു് 1960 കളില്‍ ചില ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ സങ്കല്പിച്ചിരുന്നു. അള്‍ട്രാവയലറ്റ് രശ്മികളേറ്റാല്‍ എല്ലാ സെല്ലിലുമുള്ള ഡി.എന്‍. എ. (DNA, Deoxyribo Nucleic Acid) തന്മാത്രകള്‍ക്കു് ക്ഷതമേല്‍ക്കുമെങ്കിലും ചില രോഗങ്ങളുണ്ടാക്കുന്ന രോഗാണുക്കള്‍ നശിക്കുന്നില്ല എന്ന കണ്ടുപിടിത്തം വിശദീകരിക്കാനാണു് ഇങ്ങനെയൊരു സങ്കല്പം ഉണ്ടായതു്. മേല്പറഞ്ഞ, ``പ്രാന്തിപ്പശു രോഗം'' (Mad Cow Disease) എന്നു പേരിട്ട, രോഗം ഒരു പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രയാണു് ഉണ്ടാക്കുന്നതു് എന്നു് സാന്‍ ഫ്രാന്‍സിസ്ക്കോയിലെ കാലഫോര്‍ണിയ സര്‍വകലാശാലയിലെ പ്രൊഫ. സ്റ്റാന്‍ലി പ്രൂസിനര്‍ 1982ല്‍ തെളിയിച്ചു. അദ്ദേഹം തന്നെയാണു് ഇത്തരം പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകള്‍ക്കു് പ്രിയോണ്‍ എന്നു പേരിട്ടതും. കണ്ടുപിടിത്തത്തിനു് 1997ലെ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിനുള്ള നൊബെല്‍ സമ്മാനം സ്റ്റാന്‍ലിയ്ക്കു് ലഭിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

പ്രാന്തിപ്പശു രോഗത്തെപ്പറ്റി ഒരു വാക്കു്. ബൊവൈന്‍ സ്പോഞ്ചിഫോം എന്‍സെഫാലോപ്പതി \eng(Bovine Spongiform Encephalopathy, BSE) \mal എന്നാണു് പ്രാന്തിപ്പശു രോഗത്തിന്റെ ശാസ്ത്രീയനാമം. ഈ രോഗമുള്ള പശുവിന്റെ ഇറച്ചി കഴിച്ചാല്‍ മനുഷ്യനു് ഇതുപോലത്തെ ഒരു രോഗം ഉണ്ടാകും. അതിനു് വ്യത്യസ്തമായ ക്രൂട്ട്സ്‌ഫെല്‍ഡ്റ്റ് ജേക്കബ് രോഗം (variant Creutzfeldt-Jakob disease) എന്നു പറയുന്നു. (ഇതേ പേരില്‍ അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന മറ്റൊരു രോഗമുണ്ടു്. അതില്‍നിന്നു് തിരിച്ചറിയാനാണു് ഇതിനെ വ്യത്യസ്തമായ ക്രൂട്ട്സ്‌ഫെല്‍ഡ്റ്റ് ജേക്കബ് രോഗം എന്നു വിളിക്കുന്നതു്.) പ്രാന്തിപ്പശു രോഗമുള്ള പശുക്കളെയെല്ലാം കൊന്നൊടുക്കി തീയീട്ടാണു് ഈ രോഗം ഇല്ലാതാക്കിയതു്.

എല്ലാ ജീവിവര്‍ഗങ്ങളിലും ഒരു തലമുറയില്‍നിന്നു് അടുത്ത തലമുറയിലേക്കു് സ്വഭാവസവിശേഷതകള്‍ പകരുന്നതു് ജീവജാലങ്ങളില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന കോശങ്ങള്‍ക്കുള്ളിലെ ഡി.എന്‍.എ. തന്മാത്രകളിലൂടെയാണു്. ചെടികളുടെയും മൃഗങ്ങളുടെയും മനുഷ്യരുടെയും കോശങ്ങളിലൊക്കെ ഈ തന്മാത്രകളുണ്ടു്. ബാക്ടീരിയ പോലെയുള്ള ഏകകോശ ജീവികളിലും ഈ തന്മാത്രകളുണ്ടു്. വൈറസുകളിലാണെങ്കില്‍ ഡി.എന്‍.എ. തന്മാത്രകള്‍ മാത്രമെയുള്ളൂ. മറ്റു് ജൈവരൂപങ്ങള്‍ക്കുള്ളതുപോലെ കോശമില്ല. കോശമില്ലാത്ത ഒരു വസ്തുവെങ്ങനെ ജൈവരൂപമാകും എന്നു ചിലര്‍ സംശയിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍ വൈറസുകള്‍ പ്രത്യുല്പാദിപ്പിക്കുകയും ചിലവ ജൈവകോശങ്ങളെ നശിപ്പിച്ചു് രോഗങ്ങളുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാല്‍ അവ ഒരു ജൈവരൂപമാണു് എന്നുതന്നെ എല്ലാവരും അംഗീകരിച്ചു.

എന്നാല്‍ പ്രിയോണാവട്ടെ വെറും പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രയാണു്. പ്രോട്ടീന്‍ എന്നതു് എല്ലാ മൃഗങ്ങളുടെയും ശരീരത്തിലുള്ള, അത്യാവശ്യമുള്ള, ഒരു വസ്തുവാണുതാനും. അതെങ്ങനെയാണു് രോഗകാരണമാകുന്നതു്? അതു് മനസിലാക്കാന്‍ പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകളുടെ ഒരു പ്രത്യേകത മനസിലാക്കണം. പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകള്‍ വളരെ വലുതാണു്. വലുപ്പം കാരണമായിരിക്കാം അവ സാധാരണഗതിയില്‍ മടങ്ങിയാണിരിക്കുന്നതു്. ഒരു പ്രത്യേക രീതിയില്‍ മടങ്ങിയിരുന്നാലേ പ്രോട്ടീന്‍ ശരീരത്തില്‍ വേണ്ടവിധത്തില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കൂ. തന്മാത്ര നിവര്‍ന്നു പോകുകയോ മടക്കം മറ്റൊരു രീതിയിലാകുകയോ ചെയ്താല്‍ ആ തന്മാത്രകൊണ്ടു് ശരീരത്തിനു് പ്രയോജനമില്ലാതാകും. ചില പ്രോട്ടീനുകള്‍ വല്ലാതെ ചൂടാകുകയെ തണുക്കുകയോ ചെയ്യുമ്പോള്‍ നിവര്‍ന്നു പോകും. അങ്ങനെ ആയാല്‍ ആ പ്രോട്ടീന്‍ ശരീരത്തിനു് ഗുണം ചെയ്യില്ല.

പ്രിയോണുകള്‍ എങ്ങനെയാണു് രോഗമുണ്ടാക്കുന്നതു്? ഒരു കോശത്തില്‍ പ്രിയോണ്‍ കടന്നുകഴിയുമ്പോള്‍ ആ കോശത്തിലുള്ള മറ്റു പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകളെ അതു് നിവരാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കും. അങ്ങനെ കൂടുതല്‍ പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകള്‍ ശരീരത്തില്‍ അവ ചെയ്യേണ്ട കര്‍മ്മം ചെയ്യാതാവും. അങ്ങനെ ശാരീരിക പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ സ്വാധീനിച്ചുകൊണ്ടാണു് പ്രിയോണുകള്‍ രോഗമുണ്ടാക്കുന്നതു്. അങ്ങനെ പ്രിയോണുകള്‍ പുനരുല്പാദിപ്പിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും എണ്ണത്തില്‍ വര്‍ദ്ധിക്കുന്നുണ്ടു്. ആ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ പ്രിയോണുകള്‍ക്കു് ബാക്ടീരിയ, വൈറസ് തുടങ്ങിയ ഏകകോശജീവികളുമായി സാമ്യമുണ്ടു്. അപ്പോഴും ഒരു ചോദ്യം അവശേഷിക്കുന്നു: എല്ലാ ജന്തുക്കളുടെയും ശരീരത്തില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന ഒരു രാസവസ്തുവായി പ്രോട്ടീനിന്റെ തന്മാത്രകളെങ്ങനെയാണു് ഒരു ഏകകോശ ജീവിയെപ്പോലെ പെരുമാറുന്നതു്?

പണ്ടൊരു കാലത്തു് ചെടികള്‍ക്കു് ജീവനില്ല എന്നു് കരുതിയിരുന്നു. ജഗദീശ്ചന്ദ്ര ബോസ് ചെടികള്‍ക്കു് ജീവനുണ്ടെന്നു് തെളിയിച്ചു. വൈറസുകളെ ജീവികളായി കണക്കാക്കാമോ എന്നു് പലര്‍ക്കും സംശയമുണ്ടായിരുന്നു. പൊതിഞ്ഞു വച്ചിരിക്കുന്ന ഡി.എന്‍.എ. (അല്ലെങ്കില്‍ ആര്‍.എന്‍.എ.) തന്മാത്രകളാണു് വൈറസുകള്‍. സ്വഭാവസവിശേഷതകള്‍ ഒരു തലമുറയില്‍നിന്നു് അടുത്ത തലമുറയിലേക്കു് പകരുന്നതു് ഡി.എന്‍.എ. വഴിയാണെന്നു മാത്രമല്ല ഒരു ജന്തുവിന്റെ രൂപവും നിറവും സ്വഭാവവും പോലും നിര്‍ണ്ണയിക്കുന്നതില്‍ സുപ്രധാന പങ്കു് വഹിക്കുന്നതു് ഡി.എന്‍.എ. ആണു്. എന്നിരുന്നാലും ഒരു കോശം പോലുമില്ലാത്ത വൈറസിനെ എങ്ങനെ ഒരു ജീവിയായി കണക്കാക്കും എന്നു് സംശയമുണ്ടായെങ്കില്‍ അതില്‍ അത്ഭുതപ്പെടാനില്ലല്ലോ. പ്രിയോണുകള്‍ക്കാണെങ്കില്‍ കോശവുമില്ല, ഡി.എന്‍.എ.യുമില്ല! അവയെ എങ്ങനെ ജീവിയായി കണക്കാക്കാനാകും?

ഇതു് സങ്കീര്‍ണ്ണമായ ഒരു പ്രശ്നത്തിലേക്കു് വിരല്‍ ചൂണ്ടുന്നു എന്നെനിക്കു് തോന്നുന്നു. പ്രിയോണുകള്‍ ജീവികളല്ല എന്നു് സമ്മതിച്ചാലും മറിച്ചു് അവ ജീവികളാണു് എന്നു് സമ്മതിച്ചാലും പ്രശ്നമുണ്ടു്. പ്രിയോണുകള്‍ ജീവനില്ലാത്ത വസ്തുക്കളാണെങ്കില്‍ വൈറസുകളെയും അതുപോലെതന്നെ കാണണ്ടേ? പ്രിയോണുകള്‍ പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകളാണെങ്കില്‍ വൈറസുകള്‍ ഡി.എന്‍.എ. (അല്ലെങ്കില്‍ ആര്‍.എന്‍.എ.) തന്മാത്രകളല്ലേ? രണ്ടും തന്മാത്രകള്‍. പിന്നെ വൈറസില്‍ എവിടെനിന്നു് ജീവന്‍ വന്നു? വൈറസിനു് അധികമായുള്ളതു് ഒരു ആവരണം മാത്രമാണു്. അതിലാണോ ജീവന്‍ കുടികൊള്ളുന്നതു്? അങ്ങനെയെങ്കില്‍, കോശത്തിനുള്ളില്‍ കടക്കുന്ന വൈറസ് ആവരണം ഉപേക്ഷിച്ച ശേഷം കോശത്തിലെ ഘടകങ്ങളുടെ സഹായത്താല്‍ പുനരുല്പാദനം നടത്തുമ്പോള്‍ വൈറസിനു് ജീവന്‍ നഷ്ടമാകുമോ? മാത്രമല്ല, മനുഷ്യന്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ``ജീവജാല''ങ്ങള്‍ക്കു് ജീവന്‍ എന്നൊന്നുണ്ടോ? അതോ ഇതൊക്കെ നമ്മുടെ തോന്നല്‍ മാത്രമാണോ? ഉത്തരം കിട്ടാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാണു് ഈ ചോദ്യത്തിനു്.

മറിച്ചു്, പ്രിയോണുകള്‍ ജീവികളാണു് എന്നു് സങ്കല്പിച്ചാലോ? അങ്ങനെയെങ്കില്‍ സാധാരണ പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകള്‍ക്കു് ജീവനില്ലേ എന്ന ചോദ്യം ഉയര്‍ന്നുവരുന്നു. ഇല്ല എങ്കില്‍, പ്രിയോണുകള്‍ക്കു് ഏതു് ഘട്ടത്തിലാണു് ജീവന്‍ ലഭിക്കുന്നതു്? പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രയുടെ മടക്കു് നിവരുമ്പോഴോ? മാത്രമല്ല, പ്രോട്ടീന്‍ തന്മാത്രകള്‍ക്കു് ജീവനുണ്ടാകാമെങ്കില്‍ മറ്റു് തന്മാത്രകള്‍ക്കും ജീവനുണ്ടാകില്ല എന്നു് എങ്ങനെ ഉറപ്പിച്ചു് പറയാനാകും? കല്ലിനും മണ്ണിനും പോലും ജീവനില്ല എന്നു് എങ്ങനെ ഉറപ്പിച്ചു് പറയും? ആധുനിക ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പുതിയ ചില കണ്ടുപിടിത്തങ്ങള്‍ ഇത്തരത്തിലുള്ള ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തുന്നു. %ശാസ്ത്രത്തില്‍ ഒരു കുതിപ്പുചാട്ടത്തിനു് സമയമായി എന്നാണു് ഇതു് കാണിക്കുന്നതു് എന്നു് ചിലര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.

(ഈ ലേഖനം ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് by-sa ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.)

Paraguay

I am writing this from Asuncion, the capital of Paraguay. The first impressions I got when I was travelling from the airport to the hotel by car was the similarity in landscape with Kerala, and the general cleanliness of the environment. There was very little litter on the streets or garbage on the sidewalks. The air was cool and the traffic was light, as it used to be in Bangalore a couple of decades back. Overall a nice place, I thought. I came here for speaking at a Free Software conference, Free Software Asuncion 2010, and I was happy that this was such a nice place. I had collected data on Paraguay for my presentation and it had shown that the literacy was something like 91%. Overall, I thought, this place has similarities to Kerala. The interest the government is showing in Free Software is another factor that confirmed this thinking. I was also happy to see that Asuncion had been voted the cheapest city in the world five consecutive times.

Paraguay is similar to Kerala in other respects also. The country has very few industries, and has to depend on imports even for food, even though it is an agricultural economy. Further, as in any Latin American country, the people talk a lot and do much less. We may find similar characteristics in Kerala too, though saying so would be automatically be very controversial. However, Paraguay is also very different from Kerala in that it has a much larger area (about ten times that of Kerala) but much less population (about a fifth of Kerala) so that the average population density is about 15 per square kilometer whereas it is close to a thousand in Kerala.

But in just a couple of days I started realising that these similarities were superficial. One night about ten of us were walking to a restaurant when a person stopped us full of concern and asked us where we were going. When someone in the group told him, he told us that it was dangerous to go beyond the place where the restaurant was situated. He had thought that we were out just for a walk. The next day, as three of us went in search of a restaurant, we had to beat a hasty retreat from one point because one of us realised that it was dangerous to go further. I was told that a young tough guy could suddenly attack us with a knife or a gun. Well, this is something very unfamiliar in most parts of India.

Later, I learnt that there was a heavy concentration of population in the region around Asuncion. To the north was a large very thinly populated area. And in that area was a small region dominated by German immigrants who have kept the local people as virtual slaves, and the government had almost no control over the region. Well, this again is something not at all familiar in India. To the East of this region, near the border to Brazil, apparently there is a large community that lived on producing marijuana, and they were mostly Brazilian immigrants. In fact, they thought themselves to be Brazilians, and I believe they have even hoisted flags in schools there.

Though the country is basically an agricultural country, the land is held by a very few people. I am told that 90% of the land is with 2% of the people. The statistics on education seems to be suspect. Almost everything is imported. Though the country produces a lot of electricity, it is in collaboration with a couple of other countries, and Paraguay uses only a tiny percentage of the power it produces. People hardly read newspapers, but there are a large number of glossy (that is silly) magazines that are apparently read mainly by the rich. How different from Kerala! How easily appearances can deceive!

The Abandoned and the Abused – 1. In Hospitals

(This is the first part of an article I wrote along with Sundar in 2008-09. We failed in getting it published.)

On 8^th March, 2008, which incidentally was the International Women’s Day, a daughter visiting her mother at the Pavlov Mental Hospital, Kolkata, was shocked to see everybody in the female ward naked. The reason, apparently, was that the patients have only three sets of dress each and the washerman comes only once in a fortnight. The question remains why the patients do not have more dresses, and why the washerman does not come more frequently. When Anjali, the Kolkata based NGO, and the West Bengal media raised hue and cry, the government ordered an inquiry. The inquiry may come up with answers and the government may initiate some remedial measures. This would soon be forgotten and another Inquiry Committee would be constituted to look into the next blatant human rights violation reported.

This incident is only the tip of the proverbial iceberg. Three years ago, a sweeper of another Kolkata hospital kissed a woman patient and the hospital staff refused to perceive this as sexual harassment. Beating the patients who ‘act difficult’ or ‘refuse to be medicated’ was also perceived to be ‘normal’. Government mental hospitals in India are often run in an irresponsible manner, violating many of the rules stipulated by the government itself, as report after report has shown. Hospitals lack sufficient infrastructure, are under-resourced and overcrowded. Patients are abused, bullied, molested, harassed and physically assaulted and their rights, ignored.

▀

Dehumanising

In most mental hospitals, you would not be allowed inside, unless you are a prospective 'inmate'. No visits to the wards even if you are a journalist; especially if you are a journalist. The hospital authorities apparently want no interference from outside. They apparently don't want the public to know what is happening inside. Every one of us has the right to know what exactly is happening inside hospitals, any kind of hospitals. Not only because they are spending public money, the money we pay as taxes. In the case of mental hospitals, it is also because they are supposed to take care of one of the most vulnerable sections of society. And, we as citizens have a right to know what is happening there. Especially because tomorrow one of us also could be a patient there.

The authorities may say that everything is fine inside. But when someone found that the female patients in the Pavlov Mental Hospital, Kolkata, had no clothes on, they cried foul. Not because the patients had no clothes ("what is wrong in that?" said the nurses), but because someone discovered it! What happens inside the closely guarded gates, apparently, is purely the business of the "authorities".

A hospital with 800 patients may have 400 beds and even fewer mattresses. This may be the situation in most public hospitals. But mental patients are people without voice because no one takes them seriously. So, we have to speak for them. The food is often of low quality. The amount ear-marked for a meal might have been based on an estimate made a decade back, and not revised. There does not appear to be a system for regular revision and adjustment for inflation. The mentally ill are, anyway, it is perceived, not going to know what they are eating. Even if they know, who is going to listen to their complaints? We need to change this notion. Most mental patients do understand what is going on around them. All mental patients are not totally devoid of consciousness or feelings. And they too are humans and have their rights.

The patients are never taken out. Once inside, it is almost forever. Even prison officials at times refuse to take back the prisoners admitted to mental hospitals for treatment. Very few are lucky enough to be discharged and accepted back by society, and there seems to be no reliable data on the number of persons who have been cured but still languishing in the hospitals. Sometimes, the hospital refuses to discharge a patient who has been cured if his/her family is not willing to come and receive him/her. This could mean hospitalization for life. If a person has recovered, (s)he should be discharged voluntarily, on her/his own responsibility. Being mentally ill doesn't mean that they cease to be human beings or that they could be deprived of their human rights. "Few dispute that mental hospitals have long since been dehumanized through neglect, and had failed to meet patients' needs" write Philip Bean and Patricia Mounser (Discharged from Mental Hospitals, Macmillan in association with Mind Publications, 1993). Though written in a somewhat different context, this is valid even today in our country.

Most mental hospitals lack the infrastructure needed to handle the number of patients they get. And they lack the manpower too. Even the employees who are there are often posted as ‘punishment transfers’, says the report Quality Assurance in Mental Health by the National Human Rights Commission, 1999. Electro-Convulsive Therapy (ECT) is used routinely, though it is a controversial treatment and adverse effects have been reported (http://www.issuesinmedicalethics.org/154oa157.html). As per law, ECT can be given only with the consent of the patient, and that too, only under anaesthesia. And it has to be modified ECT, where the so-called peripheral seizure (the epilepsy-like effect that is often frightening) is suppressed using a drug. Most hospitals do not even have an anaesthetist. Patients are hardly consulted. And ECT without anaesthesia is most often used instead of modified ECT, according to the 1999 report of the NHRC.

"The study shows that all relatives signed consents; many reported that the details of ECT were discussed with them and alternative treatments offered and they were happy with the outcome. Yet many relatives also perceived that they were forced to provide their consent. Even the minority of patients who signed the consent form could not recall the details of the procedure. Many patients also reported coercion." report A.P. Rajkumar, B. Saravanan and K.S. Jacob (Indian Journal of Medical Ethics, Oct-Dec 2007). "After much brutal experimentation and research, the developed world banned direct ECT in the early 1960s. Many European countries have phased out even modified ECT, while in the US its usage has come down drastically after the 1980s, following class action." ECT was apparently abandoned after it was found that up to 20% patients suffered vertebral fractures and many of them suffered from terror and trauma. In this respect, India remains a primitive country where 52 per cent of institutions still use ECT without anaesthesia and only eight institutions have facilities for routine electroencephalography monitoring. (Voices of people who have received ECT, by A.P. Rajkumar, B. Saravanan and K.S. Jacob)

Perhaps the overall Indian experience of institutionalized care is far from civilized. "The findings reveal that there are predominantly two types of hospitals," the report by the National Human Rights Commission (cited earlier) evaluates. "The first type does not deserve to be called 'hospitals' or mental health centres. They are 'dumping grounds' for families to abandon their mentally ill member, for either economic reasons or a lack of understanding and awareness of mental illness. The living conditions in many of these settings are deplorable and violate an individual's right to be treated humanely and live a life of dignity. Despite all advances in treatment, the mentally ill in these hospitals are forced to live a life of incarceration."

"The second type of 'hospitals,” the NHRC report continues, "are those that provide basic living amenities. Their role is predominantly custodial and they provide adequate food and shelter. Medical treatment is used to keep patients manageable and very little effort is made to preserve or enhance their daily living skills. These hospitals are violating the rights of the mentally ill persons to appropriate treatment and rehabilitation and a right to community and family life".

Not that there aren't well-run mental hospitals in the country, but they are too few and too far apart. One such is the National Institute of Mental Health and Neuro Surgery in Bangalore. Another is the Institute of Human Behaviour and Allied Sciences (IBHAS) in New Delhi, the only mental hospital where the public can enter and take a look around, like most other ordinary hospitals. So, not that it is impossible. Mental hospitals can be run just like any other hospital, and maintained clean. If only there is a will.

There have been changes in some of the hospitals in the country after the report came out, which have been discussed in the updated 2008 publication Mental Health Care and Human Rights from NHRC and NIMHANS. There are some positive changes in some hospitals, but a tremendous lot remains to be done.

"It resembles like a jail (sic). There are two closed wards. The rest are barracks and cells." says the NHRC report about the hospital in Varanasi. "Surprisingly, there is not a single nurse posted in the hospital, or nurse's post." says the report about the Bareilly hospital. "The attenders use long lathis to control the patients (who) often get beaten up." This is about the Agra Manasik Arogyasala. According to the report, the nurse-patient ratio here is 1:225, instead of the stipulated ratio of 1:3!

The updated report of 2008 says: “Insufficient seating, no drinking water or toilet facilities for out patients and their families. There is no proper facility for registration and recording of out patients. No separate MRD. … No managing committee to oversee day to day management of the hospital and to take decisions. No PSWs, Clinical Psychologists, Psychiatric Nurses.” The report doesn't say whether more nurses have been appointed, or whether the patients are still locked up in cells.

Remember the Erwadi incident where mental patients chained to their beds died in a fire not long ago (see Box 1)? Some action was taken at that time, but matters seem to be becoming as bad as before. As in any other, in the case of mental hospitals also, we need to keep a constant vigil.

But that is not enough. “According to NIMHANS, there are over two crore persons in our country who are in need of treatment for serious mental disorder and about five crore people who are affected by common mental disorder. About 30 to 35 lakh persons need hospitalisation at any time for mental illness. In contrast, there are about 29,000 beds available.” says Sri Akhil Kumar Jain, IAS, Secretary General, NHRC, in his preface to the report Mental Health Care and Human Rights published by NHRC and NIMHANS in 2008. As per an estimate, around 12% of all patients in India are mental patients, yet only about 1% of the health budget is allocated for mental health. There is a ten-fold shortage of psychiatrists in India. There are only 3,000 psychiatrists in India as against a demand for over 32,000.This means that mental hospitals are under-staffed and lack sufficient infrastructure, reflecting our society's lack of concern for mental patients.

Mental patients, being what they are, are extremely susceptible to abuse and exploitation. A mental patient who is on the streets can deliver a child every ten months. Even women in a hospital may not be safe: they can be sold for a night, for a consideration, in cash or kind. Or be exploited by the hospital employees. There have been allegations of boys being sodomised. There were allegations that men were surreptitiously allowed into the women's ward in a government mental hospital at night. That was a quarter century ago. In 2003, a young schizophrenic in-patient at NIMHANS was raped by an out-patient while she was sitting outside. The rapist happened to be HIV positive. The hospital refused to take the responsibility for the incident. Recently, it was reported locally that a patient who asked for some more curry was beaten. Remember Oliver Twist?

There was a case in which a person was admitted to a mental hospital and given treatment for four years to make his sexual orientation "normal". "During counselling therapy sessions, the doctor explicitly told the patient that he needed to curb his homosexual fantasies, as well as start making women rather than men the objects of his desire. The doctor also administered drugs intended to change the sexual orientation of the patient, providing loose drugs from his stock rather than disclosing the identity of the drug through formal prescription. The patient reports experiencing serious emotional and psychological trauma and damage, as well as a feeling of personal violation, due to these actions. This form of psychiatric treatment, reflecting an understanding of homosexuality as a disease, represents a serious contravention of internationally recognized psychiatric guidelines and human rights standards." (see here) The case was raised before the NHRC in 2001.

Pathetic, to say the least, was the case of Machal Lalung of Mikir Chuburi in Morigaon district, arrested in 1951 for voluntarily causing grievous injuries. Since he was mentally unfit to stand trial, he was sent to the mental hospital. He remained there, as the case never came up for trial. His release in July 2005, after more than 50 years in prison, came after the National Human Rights Commission intervened.

In 2007, Mr. Deenadayalam, 54, was admitted to the Institute of Mental Health at Kilpauk in Chennai on an order by the Tambaram Judicial Magistrate, although he had no mental illness. He was illegally detained for 30 days. In this instance, the person could escape through a habeas corpus petition filed in the High Court. Else, the story itself would not have come out.

And, allegedly, at least some hospitals have become dumping grounds for aged people who are no longer needed by their families. And not just the elderly. It was not long ago that Tehelka exposed a doctor who was willing to certify a woman as mentally ill without even seeing her. The deal was settled for just Rs. 10,000, so that a journalist could get rid of his "undesirable wife". While this was only a story used by Tehelka to expose the racket, who knows how many women would have spent their "married" lives in the several mental hospitals in the country! Remember the story of Anjana Mishra!

The question naturally arises, "How come, if things are so bad, no one has been complaining?" The question, unfortunately, is based on a wrong premise that no one has complaints. Remember what a patient told one of the authors (Sundar) about the condition of their cell. Patients do have complaints. But who will listen to them? They are, after all, "mad". Their relatives, in most cases, are not bothered. They would like to somehow get rid of the “lunatic” in their family, delete them from their lives.

Box 1: The Erwadi incident

Mental patients are often locked up, chained and sometimes even beaten. They are treated like criminals. See what happened in a mental hospital in Erwadi. “The chain is blackened and the ring is horribly twisted but still fastened to the charred stump – of a leg. Mentally challenged and physically shackled he was, yet Murugaraj had desperately tried to free himself. Twenty seven more mentally ill people died with him in the early hours of August 6, 2001, when a fire engulfed the thatched roof of the Moideen Badhusha Mental Home at Erwadi, a fishing village 27 km south of Ramanathapuram town in southern Tamil Nadu in India. They were stripped of dignity when they lived - chained, confined and ill treated. The manner of their death was even worse.” wrote Asha Krishnakumar in Frontline (Vol. 18, Issue 17, Aug. 18-31, 2001) about the incident that suddenly brought the issues of the mentally ill into public conscience.

As usual, the hullabaloo died out soon after and people forgot everything about it; perhaps they thought that everything would be taken care of. Yet, when the Punjab and Haryana governments submitted affidavits to the Supreme Court stating that no one in the state was kept chained, the Tribune showed that there were still persons with mental illness kept chained in various places, though may not be in hospitals. In 2007, NDTV visited a famous dargah in Hyderabad only to find that the mentally ill still continue to be chained in gross violation of human rights

The Erwadi incident did make a difference. Enquiries were conducted. The licences of mental hospitals in the private sector were examined and some were cancelled. But "violation of human rights is committed in hospitals where basic amenities and services are not provided, inhuman and degrading treatment is very common and patients are subjected to ill treatment and abuse." says a report.

Box 2: Hell on Earth

Conditions in mental hospitals have been intolerable always. “A total of 200 women. Some in dark cells. They have to piss and shit into a small pit…In front of a cell, a plate full of shit. There are no toilets in the cell. Everything has to be done into a pit. A woman might intelligently have done it in a dish and shoved it out of the grill and could have gone to sleep. Or else she would have to sleep on the floor. The stench is unbearable. No one will remove that plate. It would be the plate from which she eats…In one cell a man lay hugging another. ‘You should have come before 10 a.m. You won’t be able to stand anywhere. Shit will puddle everywhere. They will pour a bucket of water over it. Then it will have a unbearable stench!’, says a patient.’ This was what one of the authors (Sundar) saw in one of the hospitals that he visited in the mid 1980s. (Ee Bhraanthaalayathinu Naavundaayirunnenkil (Malayalam), Mathrubhumi Publications, Kozhikode, 2007).

Things did improve, certainly. But not necessarily everywhere, and never as much as it should have. "As one approaches the wards, a strange stench hits the nostrils. The sight is even more horrifying and nauseating. To the wooden railings of the long verandah are tied — actually tied with ropes — the patients diagnosed as violent, sitting on their own human waste. On either side of the verandah are located the two toilets – unusable and filthy. The toilets have absolutely no water, either running or stored." wrote Anjana Mishra in Manushi (No. 120) about the Central Institute of Psychiatry, Kanke, Ranchi, where she was forcibly admitted by her husband. "Fortunately, I came out of that hell alive but the nightmarish memories continue to torment me, constantly reminding me of other women, young and old, whom I have left behind, probably doomed for life, and whose desperate letters, pleading to be rescued, remain unanswered." she wrote. This was in late 1990s.

The way food is served to mental patients in hospitals leaves much to be desired. Look at what Anjana Mishra (real name) has to say: "The dining hall, situated a little away from the wards, constitutes the most unhygienic part of the entire establishment. Dirty wooden tables line the wall, with the remnants or leftovers of earlier meals, especially, rice and dal particles. Almost a dozen dogs loiter around. The afternoon meal consists of coarse, half-cooked rice, watery dal and a tasteless, odourless curry. All of this put together can kill the appetite of even the hungriest human being. Again, privileged patients, like myself, were entitled to a piece of fried fish, a little curd and a pappad. All the patients eat in a child-like fashion, hogging a mouthful and then taking a walk, then coming back for a second mouthful. The dogs happily lick the plates in this interval. ... Some of the very ill patients even put their food on the floor and have it along with the dogs, while the ayahs in charge exchange gossip." (Manushi, No. 120)

Recently, in a mental hospital in West Bengal, a woman who asked for an extra serving of curry was beaten with the ladle by a woman employee! The unionized militant employees of the hospital apparently believe they have every right to do that.

The names of all persons mentioned in the article are changed to protect their identity.

(This article is published under the Creative Commons Attribution Share Alike Licence India 2.5. The article may be reproduced in any media in its original or modified form provided this note is also included.)

What is Life?

Recently I saw a report that stated that scientists have found that prions undergo Darwinian evolution. The study from the well-known Scripps Institute at Jupiter (not the planet) in Florida, the US, is striking because prions have always been considered as lifeless molecules. The discovery that they cause illness and death was itself shocking. But the recent discovery, I think, raises fundamental questions about what is life. Let me explain this a bit.

Prions were so named by Stanley Prusiner, M.D., a professor of neurology at the University of California, San Francisco School of Medicine, won the Nobel Prize for this discovery in 1997. Prions were found to be responsible for the disease Bovine Spongiform Encephalopathy (BSE), popularly known as Mad Cow disease. This disease was found to affect humans who eat the meat of cattle affected by BSE. In humans, the disease is known as Creutzfeldt-Jakob disease, It is a degenerative neurological disorder and is fatal. "The first symptom of CJD is rapidly progressive dementia, leading to memory loss, personality changes and hallucinations. This is accompanied by physical problems such as speech impairment, jerky movements (myoclonus), balance and coordination dysfunction (ataxia), changes in gait, rigid posture, and seizures. The duration of the disease varies greatly, but sporadic (non-inherited) CJD can be fatal within months or even weeks", says Wikipedia.

Now prions are just molecules of protein, nothing more. Prions are not cells, have not DNA, and cannot reproduce. This was the reason for the astonishment when prions were found to cause a disease. How can prions cause a disease? It was found that they really do not reproduce themselves in the cells they infect. Prions become problematic because they are not in "proper shape". Proteins, you see, are large molecules and they normally exist in a folded form. The way they are folded is very important for their function. If they are folded differently or get opened out, they do not function in the normal manner they are expected to. Some proteins open out, or denature, when they are heated or cooled beyond the temperatures they are normally expected to encounter. Apparently, this is the reason for egg white becoming, well, white when heated.

Now, what happens with prions is that they induce other protein molecules to fold in the way they (prions) are folded. That is, though prions cannot reproduce themselves, they get other protein molecules to become prions. Thus, when prions infect a cell, the population of prions in these cells increases. And those molecules of proteins lose the ability to function properly and contribute to more protein molecules getting converted to prions. This goes on till the infected animal dies. The new discovery is that prions also undergo evolution. "The study from Scripps Research Institute in Jupiter, Fla. found that prions can develop many mutations. Mutations that help the prions to withstand threats then tend to persist in a population of prions, while other prions are destroyed. This eventually leads the prions to develop adaptations such as drug resistance.", reports World Science. In other words, prions seem to show all signs of a living organism, including the capability to evolve according to changing environment.

Once upon a time, people believed that life could be formed from inanimate matter. Later we realised that inanimate matter cannot lead to the formation of life, that it was tiny, invisible, seeds or eggs that led to apparent growth of life forms from "dead" matter. But then, the theory of evolution came along and we explored the possibility of life having evolved from non-biological matter on the Earth. Then came Fred Hoyle and Chandra Wickramasinghe who declared that life originated in space and the Earth was seeded from space, and even that it may be life that is controlling the Universe. And, of course, in the 1960s, James Lovelock put forward the Gaia hypothesis where he defined Gaia as "a complex entity involving the Earth's biosphere, atmosphere, and soil; the totality constituting a feedback or cybernetic system which seeks an optimal physical and chemical environment for life on this planet." So was the whole system acting like a living organism?

Long ago, people thought of plants as non-living things. When bacteria were discovered, they were thought to be the smalles living organisms. Then came viruses, and they did not have a complete cell, only the genetic content, the DNA, or the RNA. Now how could that be a form of life? Should viruses be counted as life forms? It is essentially just a molecule, a molecule of DNA, though. But still just a molecule. How can it be a form of life?

And now here comes a simple molecule of plain protein (Imagine, just a molecule!) that appears to show signs of life. It not only creates more of its own kind, but also apparently undergoes evolution. Now, where is the "life" part here? What is it that gives it "life"? What really is life? Is the Earth living? Of course, we don't see any signs of life. The Earth doesn't reproduce itself as far as we know. We know so little about the Universe that I wouldn't dare to say that we know that planets do not produce more planets. Yes, this may sound totally absurd, but remember, I am only saying that we don't know. Once upon a time we hardly even imagined that a molecule could cause diseases, let alone reproduce and evolve. Once upon a time we believed that life on Earth is unique and that life formed on Earth. No longer. There is solid evidence to show that much of what we see as interstellar clouds could be microscopic forms of life. Once upon a time we believed that the Universe is expanding at an increasingly slower rate, and that it would stop expanding and start collapsing one day. No longer. We now understand (I wouldn't say know) that the expansion of the Universe is becoming faster, and we are not able to explain why.

In short, so long as we don't know what exactly is happening, we have to assume that anything is possible, however absurd it may sound, so long as we know that it is impossible. I know that the above statement is also ambiguous. What do we mean, for instance, when we say know? What we know today could turn out to be wrong tomorrow. Of course, that is how knowledge progressively approaches "truth". We cold go on wondering about such things, but let me stop before it becomes too metaphysical. My intention was just to point out that we hardly understand "life" and when we say that something is lifeless, we may soon have to change our opinion. Let us, at least, remember that we know so little about the world we live in.